Öğretmenlerimizi hepimiz severiz tabi ki. Ama ben biraz daha çok seviyorum. Niye mi? Çünkü benim öğretmenim babam.

Ben şimdi ikinci sınıfa gidiyorum ama birinci sınıftayken de babam benim öğretmenimdi.

Babama okulda “öğretmenim” diyorum. Ama evde “babacım” diyorum. Bazen şaşırıyorum, okulda “babacım” evde “öğretmenim” diyorum; o zaman gülüyorum.

Babam bana okulda da evde de hep “Elif, kızım” diyor. Sınıftaki arkadaşlarıma da “kızım, oğlum” diyor tabi.

Aslında düşündüm de, babamın işi biraz zor herhalde. Bana hem okulda bişeyler öğretiyor, hem de evde.

Akşam ona sordum bunu. Ama “yok hayır kızım, neden zor olsun” dedi bana.

“Sınıfta” dedi, “sen benim için arkadaşlarından farksızsın. Hepinize aynı şeyleri anlatıyorum. Evde de kardeşlerinden farksızsın… Ben bütün çocukların iyi birer insan olması için çaba gösteriyorum. Hem sadece ben değil, bütün öğretmenler ve bütün anne-babalar bunun için gayret eder. Çünkü, gelecek sizin yavrum.”

Sonra sarıldı babam bana, dedi ki; “bak kızım, ben senin hayatta ne kadar başarılı olmanı istiyorsam, arkadaşlarının ve kardeşlerinin başarısını da o kadar çok görmek isterim. Senin başarın beni ne kadar mutlu ederse, onların başarısı da beni o kadar mutlu eder. Senin güzel ahlâkınla ne kadar onur duyarsam, onların güzel ahlâkıyla da o kadar onur duyarım.”

Onur ne demek onu anlamadım ama işte onu da öğretti bana babam. Onur; değerli olmak, saygı duymak demekmiş.

O zaman babam hem benimle, hem de bütüüün öğrencileriyle onur duysun. Ben bunun için dua edicem. Çünkü ben de babamla onur duyuyorum.


Elif Abla, Beyza Çocuk