Türk Edebiyat Tarihinin önemli mihenk taşlarından bir sayılan Behçet Necatigil ‘i 100. Doğum Yıldönümünde saygı özlem ve rahmetle anıyoruz.
Onun ilk basılan şiiri idi Gece Ve Yas.

Gece ve yas
Bir köşeye büzülüp
Böyle susmazdım ama
Kapılardan süzülüp
Gece doldu odama.

Bir yağmur ince ince
Çarpıyor şimdi cama
Hasret kaldım sevince
Korku yüzümde yama.

Dalarken gözümde yaş
Ben böyle sonsuz gama
Artıyor yavaş yavaş
Damlardaki ağlama.
Ekim 1935
Geçen onca zaman sonrası daha da güncellik anlam ve değer kazanan edebiyatın bu dev çınarlarını bu günlere taşıyan yalnızca eserlerimidir dersiniz.
Yoksa edebi kişilikleri kadar cesur, onurlu, ciddi, vakur duruşları ve insani erdemlere. ahlaki değerlere sahip oluşlarımıydı yanı sıra.
Onları okurken alır götürür duygularım beni yaşadıkları zamana. Büsbütün koparım yaşadığım zamandan ben. Bütünleştiğimi hissederim onlarla. Öylesine inandırıcı samimi dürüst ve yalın gelir ki bana yazdıkları. Zaten incelendiğinde eserlerinin birbirine yakın duygulardan oluştuğunu görmekte mümkün çoğunlukla. Ne denli mütevazı, kamil, hazımlı ve hatta mahcup bir karakter yapısına sahip oldukları da yadsınamaz.
Edebiyat aşkı; ben edebiyata, şiire aşığım sözlerinde vücut bulmaz. Eserlerinde bıraktığı izler gerçek bir aşığın ölümsüz aşkına benzer ki asırlar boyu sre gelir.
Günümüzdeki gibi bazılarının çıkardığı bir iki kitabı akıl almaz reklamlarla ve sırtını baştaki parti ve onların yerel yönetim ve okullarına riyakarlık yaparak insanların başına çivi gibi çakmaya kalkışmaz! Öncelikle bir insan yaptığı işin iş ahlakına sahip olmalı. Hele ki bunun adı Edebiyat ise!
Behçet Necatigil’in şiir kitaplarında bulunmayan birkaç şiirini bulup kaleme almaya çalıştım 100. Yıl anısına.

GÖZYAŞLARI
Çok zaman caddelere
Düşer yolu akşamın,
Sende bu gün ey sema
Keder dolu akşamın!
Eli omzumda kaldı,
Ağustos1939

AKŞAMLARI, SAVAŞ SONU

Güneş dağın ardına
Ateş kanıma düştü,
Gölgeler duvarlara
Elim yanıma düştü.
Secdelerdeymiş Allah,
Bulmak alnıma düştü.
Bedbaht kulu teselli,
Artık Tanrı’ma düştü.
Mart 1939

Zamanın ne kadar değerli olduğunu unutuveren ve hepimizin yüreğinde derinden yer eden bu ölümsüz şiirin unutmak mümkün mü..

SEVGİLERDE

Sevgileri yarınlara bıraktınız
Çekingen, tutuk, saygılı.
Bütün yakınlarınız
Sizi yanlış tanıdı.

Gizli bahçenizde
Açan çiçekler vardı,
Gecelerde ve yalnız.
Vermeye az buldunuz
Yahut vaktiniz olmadı.

Emekli olduktan sonra köşesine çekilip geri kalan ömrünü Edebiyatla haşir neşir olarak geçiren Behçet Necatigil ölümle şakalaşmaktan da kendini alamamış.

Uzayacağa benzer,
Tutuştuğumuz lades.
İşi gücü bırakıp
Mezarlığa nazır
Bir eve taşındım
Ölüm, sen beni aldatamazsın,
Aklımda!

(Şiirsel bir alemde huzur içinde uyu.)