İlk defa savunmuştu kendisini , hem de bir aynanın karşısında . İlk defaydı bu : inandırmaya çalışmak kendini doğru yaptığına . Ağıt yakarcasına sesleniyordu aynadaki yansımasına . Canhıraş çığlıklar , umutsuz bakışlar ve gülüşler kandırırcasına . Sustu az sonra . Baktı , baktı . Sanki ilk defa görüyormuş gibi inceliyordu aynaya sureti düşeni . Evet , anlaşılmadığı gibi o da anlamıyordu kendisini .

Dayanamıyordu artık aynaya ya da aynada ki yansımaya . Kaldırdı aynayı yerinden .
Sarsılmış bedeninin yüreği ağzında koşuşunu ve katran kokusuna bulanmış hislerini bıraktı bir kenara . Uzattı ayaklarını . Ellerini , ensesinin bitiminde kavuşturdu birbirine . Gözlerini en yakın uzağa dikti . Ardından usulca toplanıverdi yaşlar göz pınarlarına .
Havayı savururcasına bir aşağı bir yukarı dans etti kirpikleri . Kesik kesik aldığı ve aksine bir o kadar akıcı verdiği nefesiyle atıyordu adeta içinde biriken benlikleri .
Yaşadığı , ölmekte olan bir ruhun gerçek direnişi idi .

Berfu Liya . . .