Düşündüm yattım kalktım bir ağrı kesici içtim yok geçmedi ağrılarım.Bir çözüm bulamadım, ağladım yine ağladım yine ağladım.Rahat bırakmıyor hayat insanı.. azıcık öleyim yine gelirim lütfen azıcık öleyim.Doğurduklarımı düşünmekten fırsat bulup bi türlü kendimi doğuramadım.Sahi doğar mı insan doğar mı kadın..başkalarını düşünmeden doğurabilir mi kendini insan.Yoksa bu doğuş mahşere mi kalmalı.Yaradanımla da konuştum haklısın dedi bana..ama şunu yap demedi.Aklıma yazmak geldi.Ne güzel bir eylem Allahım.Harfler, oluşturdukları kelimeler, onların oluşturduğu cümleler ve bir yığın çocuk işte sana.Kendimizi doğuramadığımız da devreye giriyorlar ne güzel.Hiç itiraz etmiyorlar mesela.Boyun eğiyor her dokunuşuna.Biliyor musunuz ben bir çiçekleri seviyorum birde harflerimi.. Ha birde ellerimi.Yazan ellerimi, duaya boyun büken ellerimi.En çokta Allah’ımın elini tuttuğumda seviyorum.Hatta ipini uzatıyor bana tutuyorum fakat yine düşüyorum kuyulara.Bir gün yeniden doğacağım. Zaman veremeyeceğim fakat o an bunca zaman susan şiirlerim ve çiçeklerim dile gelecek ve ben tüm bu doğum sancılarından kurtulup hayata merhaba diyeceğim.