Ne çıkar yargılansa yalnızlığım gecenin terâzisinde. Bir kefeden uzansam diğerine içim bomboşken. Yalın yüzümün üstünde köşe kapmaca oynayan hikâyelerden ne çıkar, zühûr etse âmâlaşmış simsiyah çukur gözlere. Gözlerime serilmiş binlerce sıcak mezarları görmekten âcizse bir adam, göremese o mezarların üzerinde doğum sancısıyla kıvranan körpe umutları. Bir dirhem sevilmese durmadan uzanan yorgun ellerim, ne çıkar rüzgara harcansa boynumun leylak kokusu, dudaklarımdan dökülen vişne renginde mısrâlar, bedenime sarıp sarmaladığım o müstesnâ şarkının notaları kopsa ne çıkar.. Azîzesiyim ben günahı birikmiş gecelerin. Ölü masallar çivilesin ruhumu yeryüzüne, varsın her bir saç telim küssün gökyüzüne, incinmesin inanışlarım, varsın göğsümde bir kendi nefesim dinlensin.. Benden başka hiç kimse siyah duvaklı lâleler gibi gelin edemez kederlerini gecenin müphem karanlığına. Üzerime ters çevirilen okyanuslardan boğulmadan çıkıyorum her sabah. Tam nefessiz kalacakken yüreğimin ay boşluğuna doluyorum, tırmanarak çıkıyorum kendi içimden. Kocaman bir yürek, kocaman bir boşluktur aynı zaman. Şeytanın durmadan çiftleşip her yere zehirli yumurtalarını bıraktığı bir dünyada, ne çıkar yüreğimden eksiltiyorsam, tırnaklarımı kazıyarak büyüyorsam ve saklıyorsam varlığımın anlamını. Kime ne parça parça dirilişlerimi erteliyorsam mâverâya...

✒T.Y.