Acı dağıtılıyor her Allah’ın gününde. Ne zaman bir gökkuşağı gibi rengârenk olmak istesen illa yağmur ağlayacak sen yağacaksın. Hiçbir şey gelişigüzel yaşanmıyor. Oysa sen gelişi güzeldin. Ben iliklerime kadar bunu hissedebiliyordum. Sendeki tek hata gidiş yolun yanlıştı. Oysa aşk matematiğe benzemiyordu. Tek yanlışın tüm doğruları götürdü.

Matematiği ilkokul 3. Sınıfa kadar çok sevdim. Kim bilir belki de bu yüzden üç yanlış bir doğruyu götürme kararı aldılar. Bilseydim daha da seviyor olurdum. Vicdan azabıma iyi gelen bir gelişme de artık dört yanlış bir doğruyu götürüyor oluşuydu. Ben bu aşkta ölürken, tabutumu taşıyan sizler bu aşktaki tek doğruyu götürmüş oldunuz.

İkimiz bir aşk edemezken, senden beni çıkardıklarında adı ayrılık oluyordu. Ömrümü sen ve senden sonrası diye böldüm. Elde var koca bir sıfır…

Pişmiş aşa su katılmaz derler. Sen pişmiş aşa su katmakla kalmayıp o aşı ham kıldın. Yüreğimde açtığın yaraların haddi hesabı yok. Belki bu yüzden matematikten zerre anlamayışım!

Resme dökmek istedim aşkı. Onda da beceriksizim. İlkokul 1. Sınıfta kurdele almak için elmanın içini kırmızıya boyamak gerekiyordu. Çalışkan bir öğrenciydim. Ve benim elmam daha kırmızıydı. Yavuzsa ikinci çalışkan öğrenciydi. Ben bir gün onunda elması benimki gibi kırmızı olsun istedim. Ve aldım elime kırmızı kalemi boyadım. Hoca fark etti. Ve cezayı ben aldım. O günden sonra yaşadığım bu kötü anıya hep, elma dersem çık armut dersem çıkma dedim. Elma! Yine de çıkmadı aklımdan. Yokluğun gibi…