Utanır oldum ölümden

Kapakara bulutların altında kaldı Ankara
Ve ilk kez, utanır oldum ölümden,
O gencecik paramparça bedenlerden.
Genç yaşlı, çoluk çocuk demeden
Nasıl kıydınız bu canlara ve nasıl anlatacaksınız bu ölümleri analara, babalara, güzel yurdumun halkına...
Kim bilir hangi evin gözü yaşlı kaldı
Hangi evin çocuğu babasız,anasız kaldı
Kim bilir hangi evin ocağı söndü...

Hey sen;
Arkani dönüp baktığında ne görüyorsun
Herkes ağlıyor değil mi ,herkes ağlıyor...
Daha ne bekliyorsun?
Kadınların, kocalarını aramasınımı?
Kaybolmuş yarınları mı?
Yoksa paramparça olmuş bedenden arta kalan bir parça mı?

Yaşamak istiyorum,
Yaşamak istiyorsun,
Yaşamak istiyoruz,
Yaşamak istiyorum bütün insanlarla,
kol kola, omuz omuza, can cana
Kardeşcesine yaşamak,
Ve bir bayram sabahı annemin elini öpercesine yaşamak...

Ama böyle yaşamak mı olur?
Korkak bir tavuk gibi kümesine tünmüş.
Böyle özgürlük mü olur?
Mücadele etmeden hapsolmuş
Böyle hürriyet mi olur?
Savaşmadan kazanılmış

Öfkeliyim!
Yüreğimde ki acı taptazeyken,
Yeniden alevlenen kor gibi yanıyor içim
Ve ilk kez, utanır oldum ölümden.

ilker Mavi