İçimdeki bu sevgi bitmeyecek. Dinmeyecek ömrümce senden bana doğru esen fırtınalar. Ölümü görünceye, toprağa düşünceye kadar sürecek. Akacak göz yaşlarım durmadan, sayıklayacak dudaklarım ismini bıkmadan.
Gerçekler üzerine kurulmalı sevgiler ve dostluklar.
Avcıdan kaçan tavşanlar gibi gittiğin yönü bilmeden koşma-malı insan. Bilmeden bilemeden belkilerle acabalarla dolu yollarda tökezleyerek geçmemeli yıllar.
Özlenen dostluklar belki bunlar, arzu dolu yıllar sonrasında bulunuveren bir sıcak duygu, sisli bir havanın ardından doğuveren bir güneş ve kızgın bir çölde yaşanan susuzluğun sonrasında kavuşuluverilen billur bir ırmak gibi.
Unutamadığım bir yer var. Her hazanda dökülen sarı yaprakların umutlarım gibi serilişi yerlere. Baharla birlikte canlanışı dalların ve yemyeşil yaprakların sarınca etrafı serinlemesi gelir gönlümün aklıma, gölgesinde ve altında. Ve göçebe yağmurların düşmesi üstüme.
Çisil çisil düşler kurar, yeminler eder, sözler verirdik hani birbirimize. Cılız dalları ile her gün batımında kucaklardı bizi. Evet biz takmıştık ya ona bu adı ve Buse ağacı demiştik adına. Kutsaldı bizim için bir zamanlar aşkın tapınağı gibi. Sarardı hazanda kuru, baharda yemyeşil dalları ile bizi.
Sonra bir ses duyar, bir şarkı dinlerdik ya sanki yıl-ların öncesinden. Ve sanırdık ki bu ses bizim içimizden yükselen. Örselenmiş karanfilim diyordu. Çok değil az kaldı yaz hadi bir şiir daha yaz. Ve o anda inanıyorum ki bütün karanfiller mutlu oluyordu. Bitmedi, bitmeyecekti artık. Örselense de karanfiller kurusa da buse ağaçları açmasa da baharda çiçekler bitmeyecekti son bulmayacaktı sevgiler.
Belki artık geri dönemem fakat unutma ki içimdeki seni istesen de silemem.
Hayrettin Tarhan