Ayrılık vakti geldiğinde insanın yüreği paramparça olur,
Konuşamazsın, kelimeler boğazında düğümlenir, yutkunamazsın
Anlatamazsın, kimseyi inandıramazsın yaşadığın acı içinde büyür zamansızca
Herkes gibi sende bilirsin doğarken aslında öldüğünü ,

Yaşamak ne kadar güzel gelse de bir gün vakti gelir, her ömrün bir sonu gibi
Vedalar insanın canını yaksa da buluşur eller diğer yarım kalan hayatlar da
Tepsi içinde sunulmuş hayatları yaşıyoruz ya da bir başkası bizim hayatımızı
Herkes hayatın içinde var aslında bir çoğu ise yaşamıyor hayatta..

Bir varız bir yokuz masal olan bu dünyada ,alışıyoruz zaman zaman kırılıp, toparlanmaya.
Gelişigüzel değil belki birçoğumuzun anı, yaşıyoruz kalbimiz attıkça, insan oldukça..
Kaybettikçe anlıyoruz yitip giden hayatımızı, tutamadığımız geçmişi..
Gelecek korkusu var yarınlar endişeli şu anımız ise belli belirsiz yaşıyoruz...

Biz kendimize yenilip, sürekli tekrarlayıp, pişmanlıklar içinde yok oluyoruz..
Biz kimiz bilmiyoruz..

Harika Özbil..