Kendimi bazen tanımaz oluyorum..bakıyorum aynaya..yüz benim yüzüm,ama niye başkası gibi bakıyor

gözlerim...kendime yabancı mı oldum ben...aynı şeyleri düşünmüyoruz artık aynadaki benle...

Israrlı bir mücadelem var kendimle,birşeyleri hep tartışıyoruz,onun kara dediği,benim beyazım oluyor..

Hiç bir mücadele beni bu kadar yorgun baktırmamıştı kendime...ben hiç sorgulamazdım bu yüzü,çünkü o hep ne yapacağını bilirdi,kararsız kalmazdı çıkmazlarda bile..

Karşımda konuşan aklımın sesi,bendeki ise ruhumun sesi şimdilerde...karşı karşıya kalmış iki rakip gibiler birbirlerine...yok yere mi tartışıyoruz yoksa, bilmiyorum...bırak hayatı kendi akışına,sular nereye götürürse demek varya aslında...

Sevdiklerimi mutlu etmek için gülüyorsam,mutluluktan uçuyorum sanıyorlar.Gözlerimin içine,derinlerine bakmak,kimsenin aklına gelmiyor nedense.Onlarca kişiyle bile yalnız kalınabiliyor oysa...
Sormak geliyor içimden o zaman;Sevmek mi daha güzel,yoksa sadece sevilmekmi?

Bana göre cevabı yok bunun...

Sadece dayanılmaz bir yorgunluk oluyor yaşattığı....

İnci Demirel Tunçişler