Aşk, bütün benliğimizin tek bir ’ şeye ’ youğunlaşmasıdır. Bu ’ şey ’, bir kadın olabilir, bir erkek, belki bir bilim dalı, sanat veya tanrı. Örnekler çoğaltılabilir elbette.

Yöneldiği şey dışındaki, bütün dünyayı flü görmemize neden olan bir duygu patlaması. Her hangi bir şehrin, her hangi bir noktasındaki bir yanardağa benzetebiliriz aşkı. Yanardağın patlaması ve bütün şehrin lavlar altında kalması. Bu şehirde yanardağ dışında başka hiçbir şeyden bahsedemeyiz artık.

Bir yerden başlamaz aşık insan, topyekün bir değişimdir söz konusu olan. Başka biridir artık. Başka fakat, ikiden oluşan biri. Çift, ama tek. Ailesi, işi, dostları, duyguları, düşünceleri aşık olduğundan bağımsız bir alan yoktur hayatında. Boş zamanları dahi doludur. Zihni kalbine taşınmıştır sanki. Düşünleri göğüs kafesinin içinde şekilleniyordur, kafatasının içinde değil. Bu durumun tehlike arz eden bir tarafı da vardır, farkına varamadığı: Göğüs kafesi, kafatası kadar dayanıklı değildir, kırılgandır.

Ve o kırılma anı gelir bir gün. Güzel bir rüya görürken uyanır da, tekrar uyumaya çalışır ya insan, kaldığı yerden rüyayı görmeye devam etmek umuduyla. Hayatı, tek bir şeyi temel alarak kuramayacağımız gerçeğiyle yüzleşmek. Kabullenmek zaman ister biraz. İnsan incinir haliyle.

Aşk, tatlı başlayıp acı biten bir yemektir, tadı hep damağımızda kalmış olan.