Kendime neleri yapıp neleri yapamayacağımı anlatmaya devam edeceğim sanırım. Hiçbir şey yapmayıp, hep bir şeyler olsun diye bekleyen ben, bu durumun sorumlusu başkalarıymış gibi davranmaya daha ne kadar süre devam edebilirim ? Bilinmiyor..

Bu hayatta bir boşluktan fazlası olmadığımı biliyorum. Ve olamayacağımı. Olmamı istedikleri şeyleri de olamadım. Olamıyorum. Evet.

İhtiyacım var. Anlamıyorum.

İşe insanları hor görmeyerek başlayacağız. Hiçbir insanı, hiçbir şekilde hor görmeyerek. Birilerini hor gördükçe dibe batıyorum. Kabuk bağlıyorum. Fanusun içinde yaşıyormuş gibi hissediyorum kendimi. Ayak uydurmak zorunda olduğum bir dünya var. Ya da tımarhaneye yatırılmayı kabul etmek durumundayım.

Yaşamaktan nefret edemem, var oldukça.

- Kendime çeki düzen vereceğim, şu dakikadan itibaren. Buna inansam da inanmasam da.

Yarın insanların yüzüne bakmaya çalışacağım. Benim için ne kadar zor olduğunu keşke anlatabilsem.
Zaten sorun insanların yüzüne bakmakta değil. Sorun, insanların yüzüme bakmasında. Yüzüme baktıracağım onları.

Annemi mutlu edebilmek isterdim.