Savaşlar olmasa, insanlık yüzyıllardan beri oluşturduğu dostluk, eşitlik, bir arada özgürce yaşama bilincini ete kemiğe büründürse ne olur? Namık Kemal’in Vatan Yahut Slistrede adlı eserindeki meçhul askerin deyimiyle “Kıyamet mi kopar?” İnsanlığın bilim ve teknik alanında ulaştığı baş döndürücü başarılar övünç kaynağı insanlık adına. Uzayın derinliklerine erişme çabasını kanıtlıyor yeni buluşlar.
Bir arada, empati kültürünü oluşturmak ve içselleştirmek zor olmazsa gerek. Yeter ki bu uğurda irade oluşsun. Birimizin acısının uçsuz sızısını kendi benliğimizde hissedebilmekte sorun. Çare nerede saklı? Okullarda, kitaplarda, sanat insanlarının kalemlerinin ucunda… Ressamların yedi renk boyalarında, müzisyenin flütünde. Sanat insanlarının barıştan-dostluktan yana mesai harcamasında çare. İnsanlık barışı hedeflemeye kilitlenirse; eşitlik, insanca paylaşım, senlik-benlik duygularını azaltarak huzur ortamının yollarını çiçeklerle niçin süslenmesin!
Okullarımızda nitelikli eğitim vererek, okuyan, sorgulayan kuşaklar yetiştirerek gelecekte yer karamızda güzellikleri yakalayabiliriz. Kutsal kitaplarda anlatılan öbür dünyadaki cenneti bu dünyada da yaratabiliriz.
Kafanızda hala ülkemizde ve yer karamızın değişik yerlerinde cereyan eden adını ne derseniz deyin savaşın acımasızlığının izleri varsa azıcık yazacaklarıma zaman ayırın olur mu? Yüreğinizde, hatta kılcal damarlarınızda da acı varsa… Size bir yazardan bahsedeceğim. Savaş karşıtı bir yazardan. Bir Alman’dan. Sakın kızmayın, aman bir Gayri-Müslim demeyin. Yazarımız ERİCK MARİE REMORKQUE. Mezar taşında 1898-1970 yazıyor.
Eserlerleri 1933 yılında Kavgam adlı kitabın yazarı Hitler tarafından meydanlarda yakılmış. Suçu ne Remorque’nin, tüm eserlerinde savaşların anlamsızlığını işlemek. Yöneticilerin çıkardığı savaşlarda genç delikanlıların acımasızca öldürmesi-ölmesi. Nice genç kadınların sevdiklerinin geri dönemeyeklerini hissettikleri halde yollara bakması. Uzun yollara bakması, uzun uzun. Çocukların öksüz kalması. Nice çabalar sonucu oluşturulan kentlerin yıkılması.
Yazarımızın GARP CEPHESİNDE YENİ BİR ŞEY YOK, YAŞAMAK VE ÖLMEK ZAMANI, İNSANLARI SEVECEKSİN, ÜÇ ARKADAŞ adlı romanlarını okudum. Daha nice eserleri var… Orta yaşlılar ve ihtiyar-gençler anımsar… İlk iki romanın filmleri de yapılmıştır. Başka eserlerinin filmlerinin yapıldığı gibi.
Hele, Yaşamak ve Ölmek Zamanı romanın ve de filminin finalini inanın anlatırken bir dosta, gözlerim yaşarır. Roman kahramanı genç asker, Rus esirlerin özgürlüklerini sağlamak için asker arkadaşıyla tartışır. Tartışma kavgaya dönüşür. Hitler hayranı asker esirlerin topluca öldürülmesini ister. Tartışmada savaş karşıtı genç arkadaşını vurur öldürür. Esirleri salıverir, kaçın kurtulun diye. Kendisi de sevgilisinden gelen mektubu okumaya başlar. Tabi Almanlar yenik biçimde Rusya içlerinden geri çekilmekteler.
Özgürlüklerine kavuşan Ruslardan biri o anda ölen askerin silahını alıp kendilerini özgürleştiren Roman-film kahramanını vurur…
Savaş işte öyle acı bir şey. Dilerim ülkemizde ve yer karamızda yaşanan acımasız savaş tam tamları sonlanır. Bizler de Remorque örneği: Dostluğu, barışı ve kısaca insanlığı muştulayan yazar ve şairleri okuruz. Yeni doğacak günlerden kaygı duymadan…