Bu hayatta en büyük yorgunluk gönül yorgunluğudur... İnsanı ne beden ne beyin yorgunluğu yorgun düşürür... En ağır emek işçisini düşünün akşama kadar tarlada, insatta...çalışmış evine gelmiş... Kapıda güler yüzle karşılayan bir eş, hoşgeldin diyen kapıda yolunu bekleyip ayağına terliklerini veren çocuklar... Bu insanda onca yorgunluğun zerresi kalmaz... Yada akşama kadar evinde çalışan kadınlarımıza ruhuna hitap edip okşayan elinde bir buket çiçek yada tüm sevecenligi ile nasılsın diyen sevgi dolu bir kalp... Karşısında hangi yorgunluk kalır... Birde tüm bunların tersini düşünün... Gönül çöktü mü her şey çöker... Beden göçer! Akıl göçer! Ruh çöker!... Diretmeyeceksin, kalmak için gönlüne liman olmayan kalplerde... Kalkacaksin efendi gibi kırmadan dökmeden adam gibi!... Gönül bu!.. Oyuncak etmeyeceksin heveslerine, egolarina... Kalbinide kalpleride sağlam tutacaksınız tutunmak için hayata... Aydınlık, huzur, sevgi dolu yarinlariniz için... Sarıp sarmayalacaksiniz evladinizi sarmalar gibi... Olmadı mı? Dimdik başınızı egmeden eğdirmeden, egilmesine, yok olmasına, yorgun düşmesine müsade etmeden... İNSAN gibi gitmesini bileceksin...