Her gece saatlerce daldığım alacakaranlığın huzuru sardı yatağımı. Sokaklar sessizce misafirlerinin derdini dinliyor.Kaldırımda tam sokak lambasının altına bir adam oturdu.Şimdi kalktı karşıya karanlığa geçti .Belli ki rahatsız oldu sokak lambasından.Şimdi de sokak lambasına bakıyor.Yok, uzaklara bakar gibi değil böyle doğrudan keskin bakıyor.Vazgeçmiş gibi birinden geçmiş gibi.Uzak yoldan gelmişte ne yapacağını bilmiyormuş gibi.Balkona çıktım merakımdan değil ha . Bilirim böyle insanları .Sadece yalnız kalsın istemedim.bu balkon demirleri de ne soğuk .Kaldırım da soğuktur.-13 derece bu gece.adam duvardan gözlerini ayırmıyor.Kirpikleri hüzünlü ama gözleri ...Hesaplaşıyor sanki duvarla.Kavga ediyor gözleri .Ben acaba ne var o duvarın arkasında derken bir kadın çıkıyor kapıdan.,paltosunu giyiyor basamaklardan iniyor adam bakmıyor kadına.Kadın gelip karşısına " hadi gidelim Allahtan hemen sızdı " diyor.Adam kıpırdamıyor, gözü hala o duvarda.Kadın " baba hadi ilaçları alalım annem evde yalnız " diyor.Adamın gözünden bir damla yaş akıyor . Sadece bir damla sonra yine aynı kuruluk aynı donukluk.Adam kalktı ayağa bakmıyor kadının yüzüne bakarsa dayanamaz , bundan sonra da bakmamaya karar veriyor.Ve tek bir ateş.Oturduğu yere yığılıp kalıyor . Kadın ağlıyor adamın gözleri kapanmıyor hala kavgalı bakıyor.Küfrediyor gözleri dünyaya .Kadın eline kan bulaştıkça çığlık atıyor.Çaresizliğin pişmanlığı çığlığı bu , insanlığın ayıbı ..