Dünya, bir şehit evladının sessiz çığlıklarıyla titremekte, samimi eller sema da bir ışık, bir nur beklemekte İlahi’den. Dikkat ederseniz samimi eller dedim, müslümanlar değil. Gözlerini bomba sesleriyle açmış bir çocuğun feryadı bu kadar şiddetliyken insanlığa ne oluyor da susmuş oturuyor. Bi çareler orada yardım beklerken, bazımız burada heva-heves derdinde "ne yapsam da eğlensem" düşüncesiyle yaşıyor. Şimdi bir soralım kendimize, müslümanlık bu mudur? Kardeşi acı çekerken umursamayıp bir duayı bile esirgeyen midir "samimi" mümin? Hepimizin vereceği cevap aynıdır zannımca. Şimdi de bir düşünelim, "Müslüman, müslümanın kardeşidir." diye buyuran Kutlu Peygamber ahvali görse ne der bu umursamazlara? Sorsan hepsi "Elhamdülillah müslümanız" der, iş yardıma gelince de "herkesin derdi kendine" der çeker gider. Ey Müslüman! kendine gel. Kendine gel ve kim olduğunu, kimin ümmeti olduğunu hatırla. Hatırla ki duanla şifa bulsun hasta kalpler, dertli gönüller...