Yolda yürürüm elimde bir kese kâğıdı atarım kafama göre. İzmaritlerin haddi hesabı yok zaten. Çekirdek yedin at çöpünü yere, kola içtin at kutuyu yere, pet şişelerinin haddi hesabı sorulmaz oldu benim memleketimde. Çöp kutusu olsa da olmasa da fark etmez at çöpünü, kutu aramaya ne hacet. Temizleyen var nasılsa, maaşlarını boş yere almasınlar, bizim verdiğimiz vergilerle alıyorlar maaşlarını değil mi? Neme lazım.
Sayın okurlar, elimde varsa bir çöp mutlaka atacak çöp kutusu bulurum, amma on dakika amma yarım saat gezinir elimde, bulana kadar çöp kutusunu, baktım ki bulamadım evimdeki geri dönüşümdür yeri. Kaç kişi var bu şekilde yapan etrafımızda? Hepimiz mangalda kül bırakmayan Ülkesini seven vatandaşlarsak kim atıyor bunca çöpü yerlere. Elin memleketinden gelenler atmıyorlar ya bunca çöpü.
Lafa gelince çok dürüst oluruz, çevreci kesiliriz. Sokaklara çıkarız aman bir benim düşüncemle mi düzelecek bu memleket deriz. Oysaki değişime kendimizden başlasak daha iyi olmaz mı?
Hikâye bu ya: İşten yorgun argın eve gelen adam hemen ayağını uzatıp televizyon seyretmek isterken çocuğu “Babacığım benimle oyun oynar mısın?” der. Dinlenmek isteyen baba çocuğa “Şu senin dünya haritanı getirir misin” der. Adam çocuğunun getirdiği dünya haritasını parçalara ayırır ve hadi yavrum sen bu haritayı birleştir sonra oynarız der. Baba uzatır bacaklarını koyulur televizyon izlemeye, nasılsa çocuk o kadar parçayı birleştiremeyip uyuyup kalacak yatağında.
Derken, kısa bir zaman sonra çocuk koskoca dünya haritasını tek parça halinde getirir. Baba hayretle nasıl yaptın yavrum bunu der. Çocuk, “ Babacığım dünya haritasının arkasında bir insan resmi vardı, ben insan resminin parçalarını birleştirdim. Baktım ki insanı birleştirdiğimde dünya da birleşiyor.”
Kendimizi değiştirelim ki dünya da değişsin.

Çetin KORKMAZ