’’ Elin yüreğinde bekledin mi hiç ölümü ? Yüreğin ağzında...’’


Ölüyor muyum ? Öldüm mü yoksa? Daha öncekiler gibi mi ? Beklemediğim bir anda ; öyle sessizce ,aniden,birden bire ...

Şu an kalbim nasıl çırpınıyor anlatamam . Aslında daha ilk adımı attığım an başladı bu çırpınış .Sebepsiz ; tıpkı ölümüm gibi ...Aniden ; tıpkı ölümüm gibi...

Soruyorum kendime ; n’aptın bana ,n’aptın bana ..Söyle n’aptın bana ...Yine mi öldürdün yoksa ?

Şükr’olsun ...Öldüm sandım.Daha kaç kez ölebilirdim onu düşündüm.’ Helal olsun’ dedim ,yine de .’ Helal olsun. ’Son sözüm bu oldu ölürken.’Helal olsun. ’Ama bu defa kalp krizinden öleyim mesela. Öyle olsun.Bunu diledim; yine aniden,birden bire ve hızla...

’Ölende mi ? Öldürende mi ? ’ Derler.Çoğu kez ölende olur. Öldüysem bir kez daha ; bendedir ,hak etmişimdir.’ Helal olsun. ’

Nasıl bir sekerat anı bu Allah’ım .Bu nasıl ölmek.Daha kaç kez.Hiç beklemediğim bir anda ,yani tam dirildim derken...Bu defa gerçekten ölüyorum sandım.Bu defa daha derinden .Ama yine aniden,ummadığım bir anda , öncekiler gibi. Yalnız bir farkla.Bu defa daha insaflı.Bu bir itiraf mı ? ’Hakkını helal et ...’

Korktum.Bu defa farklıydı ,en gerçeği buydu. Çünkü bu defa ölümün en gerçeği olacaktı.Bir kez daha dirilmeye gücüm yoktu.Üstüm örtüldü ,öylece kaldım; karanlık bir odada ,derin bir kuyuda;nefessiz ,kimsesiz ,bir başıma...Ardından o ses ; ’ Lâ tahzen.’ ’Üzülme...’Üzülmüyorum .Kâfisin biliyorum...Şükr’olsun...

Korktum...İlk defa ölmekten korktum.
Ama ’helal olsun...’

’ Ben öldüm sanıyordum.Meğer can çekişiyormuşum.Görsen hala kalbim güvercin kalbi gibi.Yuvasından çıkacak gibi.Çıkacak da bir daha dönmeyecek gibi.Yine de merak etme beni.Ölmezsem döneceğim.Ben ölmezsem,ölemezsem, böyle bırakma ,sen öldür beni.Yine helal ederim ...’

Ben ederim etmesine de ; ruhum eder mi ? Ömrüm eder mi ? Gönlüm eder mi ? Saçımdaki beyazım,gözümdeki yaşım eder mi ? Eder mi ?