Zanan geçer anılarına kalırsın
Zaman geçmez anılarınla başbaşasın.

Bilmek çok şeyi değiştirmiyor bazen, bazenler yeterince can acıtıyorda zaten. Geçmiş zaman dilimlerinde arkanda bıraktığın bir çok şey vardır unutamadığın, unutmak istemediğin veya unuttaramayanların kendini an gibi karşına dikmesi.

Nefes alırsın, boğazına yapışır hayat, sonra bir yerde kendi kendini avutursun. Mutluyum, mutluyuz ve herşeye rağmen umutluyum dersin. Halbuki umuda dair yazdıkların bile canını acıtır bir akşam öncesi zamanlarda.



Kıyamet sanırsın bütün gidenleri, oysa onlar birer yolcuydu bu yolculukta görevleri vardı ve bitti. Gidenlere ezgiler türküler şiirler methiyeler dizersin ki dizsen de nafile, nafile acılar boynuna geçirilmiş idam ipi olur kendi idamına kendin karar verursin.


Gün ortası bir yalnızlıktır bu
Kendimi kandillere adasam da nafile.
Ve kırık kalemin ucuna dokunuyorum
Bir kalemde silinip gitmenin acısı vuruyor sineme. Ki kimse hak etmek elvedasız gidişleri sonu acı olsa bile...

Olsun dersin canı sağolsun dersin canın yanar yandıkça anarsın
Andıkça söylemlerin değişir söylemlerin değiştikçe de acın katlanır.

Ona şiirlerin çiçeği dersin, dersin ama muammaların üzerine düşer kara lekeler imgelerini kirletir.

Sonra yeni masallar yazar şair
Yeni yetme aşklarda can çekişirken dizeler
Sonra şair ölür şiir ölür
Ve baharın koynunda saklı kalır çiçek...

Ey acısını acım bildiğim
Bir hu de bitsin bu özlemm....