SIĞIRCIK MUCİZESİ
Her sabah, sokağın köşesinden dönünce, sarı binanın, uzun fransız balkonunda bekliyorlar beni. Onları görünce, gülümsüyorum içtenlikle. Kimler mi, Kumrularım ve serçelerim. Bu hayatta beklenilmek ne güzel bir duygu, haz veriyor bana. İstedikleri sadece karınlarını doyurabilmek. Ama bana verdikleri, hissettirdikleri sevgi hiçbir şeyle ölçülemez.
Yine böyle bir gündü. Balkonumun kapısını açtım, her gün gelirken onları unutmayıp, yanımda getirdiğim buğdaylarımı, güzel dileklerimle serptim yere. Mutfakta arta kalan ekmekleri de doğradım bir kabın içine. Bugünneden se daha çok yem verdim onlara.
Ama onları izlemek muhteşem güzel, neşe verdiler ortama. Sonra kapımızı kapattık, arkamızı döndük işimize koyulmaya hazırlanırken, bir gürültü ile irkildik birden. Birçok kuş dolmuştu balkonumuza. İnanamadık gözlerimize, biraz önce orası o kadar sakindi ki, hem ötüyorlar, hem attığım yerleri yiyorlardı hızlıca, bizim kuşlarda şaşkınlıkla onları izliyordu, tıpkı bizim gibi. Üstü beyaz benekli, mor, zümrüt yeşili renkleri. Sanki bir aceleleri vardı, hızla yiyip bitirdiler yemleri. Şaşkınlıktan, onları izlemekten fotoğraf bile çekemedik, ama o an hepimizin hafızasına güzel anılarla yer aldı. Veda ettiler bize, sonra birden ufka bakmak geldi içimden, kuş sürüsüydü bunlar, o kadar güzel dans ediyorlardı ki, şekilden şekle girdi kuş sürüsü. Zevkle izledik gösteriyi. Heyecan üstüne heyecan yaşattılar bize. Yeniden veda ettiler, gittiler başka memleketlere.
Sonra bir arkadaşım geldi yanıma. Farkındasın değil mi dedi, biraz önce kuşlara yem atarken, hem kendin için hemde bizler için mucizeler diledin. Ne kadar temiz yüreğin.
Kuşları tanırdım ama bunları daha önce görmemiştim, ya da başka cinslerini görmüş, bu kadar renklisini görmemiştim. Birkaç gün araştırdım ve buldum sonunda. Gördüğüm kuş sürüsü, Sığırcık mucizesiydi.
Bu yazıyı okuyan herkesin, hayatın en güzel mucizelerine kavuşmasını diledim.