Anlaşılan hayata karşı olan seyrim hiç bitmeyecek, bakışım ise hiç değişmeyecek gibi. Beyaz atlar nerede, peki ya beyaz atlılar. Çocukluğumuzdaki masumiyet nereye saklanmış olmalı , serzenişlerimizin de kıyıda köşede kalmış mutlulukları olmalı ama. Büyüyerek azalıyor ve ömrü kısaltıyoruz işte, olan bu . Hayat denilen şey bu mu, bana yaşamın harika yanlarını gösterecek mucizeler nerede kaldı sahi, hangi otobüs durağında bekliyorlar bu denli , oysaki artık gözüme hiç gelemeyecek,ve bana yetişemeyecekmiş gibi duruyor. Umutsuzluğa umut ekilebilecek tohumlar nerede satılır, peki hangi buluta binip yol almalı, yaşam denen o macera dolu ve trajik serüvene karışabilmek için.


Çocuk düşlerimi ve sevinçlerimi verin bana, belki bitkisel hayattan çıkabilirim o zaman .

Serin önüme dünyanın iyilik dolu hallerini, belki kötülüğün azaldığına inanabilirim o zaman .

Gösterin parmakla da olsa sayabileceğiniz yaşanmış gerçek aşkları , belki aşık olabilirim o zaman .
*
Belki bu denli acı dolu, umutsuzluk dolu, neşeyi ve sevinci saklamış olan dünyayı her haliyle sevebilirim o zaman .


Yazan-Edibe Toğaç

-Minimalist Şair’den - Minimalist İz’ler-

sayfamdakalancumleler.blogspot.com.tr/?view=magazine