Bahçede sigaramı içerken bir ileri bir geri dolanıyordum..Derin düşünceler içinde .hastanelerden nefret ediyordum.kokusundan,ölümün soğukluğundan,insanların ruhsuzluğundan.Biz üzüntü içendeyken onlar gülüp eğlenebiliyordu.Sanki hiç bi sey umurlarında değilmiş gibi.insan i an düşünüyordu bunlar insan değil mi diye.Ama onlarda haklıydı.onlar insanın ölüm ile yaşam arasindaki o küçük andan para kazanıyorlardı.Neyse bu kadar düşünmek yeter..kötü kaderle yüzleşmeye devam etmeli.sigaramı atıp yukarı çıktım annemin yanina.Gerçi tanidığim tanimadigim herkes ordaydi.yukari çıkti.Koridor insan kaynıyordu.Herkesin hastası vardi.Odaya girerken bizimkilerin yüzlerine baktım hepsinin yüzu asıktı.Sanki anneme bi sey olsa çok umurlarında olacaktı üzüntuden kendilerini asacaklardı.Ama öyle bi sey dünyanın hiç bi yerinde yoktu.En fazla iki gün ağlayacaklar sonra hayatlarina devam edeceklerdi.Odaya girince abimle göz göze geldik.sanki bana nerdeydin ya anneme bi sey olsaydı der gibi bakıyodu.Hiç umrumda değil gibi..ama bilmiyorduki annemin hayatimdaki tek sevdiğim kadın olduğunu.Annemin yanindaki boş koltuğa geçip oturdum.Ellerini ellerimin içine aldım.Sanki sevgisiyle beni ısıtmasıni ister gibi.Ama annem buz gibiydi.Sanki bi ölü gibi..Yaşama işareti sadece yanindaki televizyon gibi aletin gösterdikleriydi..tam bn bunları düşunurken o lanet olası alet acı acı otmeye başladı.Ben daha ne olduğunu anlamadan bir sürü beyazlı insan odaya doluştu.Bizi apar topar dışarı attılar.Abimle tekrar bakıştık "ne oluyo"der gibi..yarım saat bir saat sonra beyaz elbiseli birisi odadan çikti galiba doktordu..çok üzülmüş gibi yaparak tek bir sözçuk kullandi"KAYBETTİK"..o an sanki bn orda degildim ben ben degildim sanki ben yoktum ben bir madde degildim ben kaybolmuştum galiba ölen annem değil ölen bendim..Galiba dünyanın sonu gelmiştiiii..