Siz de sevmiştiniz ölürcesine..Dört nal koşan atların yelelerinde rüzgar gibiydiniz.Sarhoş olmuştunuz her akşam Karşıyaka’da.Çiçekler sevgiyle açardı her sabah.Siz de sevmiştiniz ölürcesine.Yağmur olup saçlarına yağmıştınız onun. Ve hala şarkısını söylerdiniz.Hatıralarla dolu bu başlangıç gibi sonun.

Siz de sevmiştiniz ölürcesine. O derin uykular haramdı geceler boyu. Sonra hasretler, o beklemeler, o ümitler. Zaman bir su gibi akıp gidiyordu. Geceler o gelince daha maviydi. Şiirler daha güzeldi şarkılar daha içli.siz de sevmiştiniz ölürcesine.

Onu beklemek bile güzeldi. Ama o hiç gelmiyordu. Issız geceler bir karanlık nehir gibiydi.Sokaklarda akıp giden. Bir zamanlar siz de sevmiştiniz ölürcesine.Bu kadar kederli değildi türküler eskiden.

Her akşam yeniden seviyordunuz. Bütün şarkıları yarıda kalmıştı sevginin.Bütün şarkılar ayrılık içindi. Bir görsem diyordunuz onu bir görsem.Isıtsam diyordunuz üşümüş ellerini avuçlarımda. Sonra ne onu buldunuz ne ellerini. Ve yitirilmiş mavi gecelerde unuttunuz. Dönüşü olmayan sevgilinin mahzun gözlerini.

Siz de sevmiştiniz ölürcesine.Yaşamak güzeldi onunla okunca. Mutlu sabahlarınız olurdu sevinç içinde. . Nice akşamlarınız nice ayrılıklar.Nasıl beklerdiniz heyecanla geleceği saatleri kim bilir. Sonra şarkıları unuttunuz, sonra. gezdiğiniz yolları çiçekli bahçeleri.Teninin sıcaklığını gözlerinin rengini unuttunuz bir bir.

Siz de sevmiştiniz ölürcesine. Kimseler bilmez sizin kadar,Kederini yalı meyhanelerinin. Hangi kadın bir nihavent şarkıyı böyle güzel söyledi. Kimseler bilmedi sizin kadar her kadehte ölmeyi. Siz unutulacak kadın değildiniz. Şimdi hüzünlü anılar gibi unuttunuz sevmeyi.

Siz de sevmiştiniz ölürcesine. Yüreği güzel olurdu seven kadınların. Zehir gibi acıydı içtiğiniz şaraplar. Yiten baharların dalında yapraktınz.. Sonra aşk ve sevda adına ne yaşanmışsa. Bir dağ başında odun ateşinde yaktınız.