Hayalimde dağlar ve çam ağaçları arasında, ahşaptan yapılmış bir evde oturuyorum.

Serin ve sisli havayı tadabılıyorum, uzakta akan ırmağın sesini, suyun sırıltısını duyabiliyorum.

200 yıl önce yapılmış bu evin sahibi şimdiki zamana gelebilse ne düşünür acaba. Kalabalık şehirler, arabalar, kocaman levhalar, gürültü, farklı kokular,rengarenk ve daracık giysiler...

Herkesin elinde, dediğimiz akıllı telefon. Aynı masada oturan insanlar, biribirleriyle sohbet etmek yerine, telefonları ile mesaj gönderiyorlar.

Yolda yürürken insanlar biribirlerini görmüyorlar. Göz teması yok.

Acaba atalarımız da tekniği bir ilerleyiş gibi görüyorlar mı?

Bu beni düşündürdü....

İnsanlık zihniyeti, biz doğanın çocukları, anne sevgisi ile büyümüş bir çocuk nasıl olur da annesinden bu kadar
uzaklaşır?

Bir kaç yüz yıl öncesine kadar insan ve doğa arkadaştı. Işık hızı ile gelişen ve bizim teknolojik ilerleme dediğimiz ve gezegenimizi son derece kirlettiğiz bir çağda yaşıyoruz. Atalarımızın hayali bu değildi diye düşünüyorum.

Her toplumda sıra dışı, ahenkli insanlar vardır. Bir bakışta farkedilmeyen bu insanların çoğalıyor.
Korku, hırs, kapris, baskı ve manipüle etmekten uzaklar. Bu insanlar kendileri ile barışık, dışarıdaki kaos’u

kendi içlerinde huzur ve neşe ile tezahür edebiliyorlar. Günlük hayatta kursallığı, hakikati, güzellik ve

dürüstlüğü görebiliyorlar. Bunlar hepsi motivasyon etkenleri, bunları göz önünde bulundurup hayata farklı

bakıyorlar. Demek istediğim biz de, her birimiz bu insanlar gibi olabiliriz.




İçinizdeki sevgiyi görün ve hissedin. Onunla bir olun. Herşey sevgidir aslında.

Sevgi içimizde ki ışık.
Sevginin hafif ışıltısı ile içinizdeki güveni ve emniyette olma hissini bulacaksınız.
Sevgi hep var olandır. İçimizde ve yanımızda. Onu hiç çıkarmadığınız bir pardesü gibi düşünün.
Üşüdüğünüzde aklınıza geldiği an sizi sıcaklığı ile saracak ve ısıtacaktır. Sevgi şifadır.


Sevgi ile...