Ben yalnızlıkta sevdim seni, saatin tıkırtısında aradım sesini, karanlıkta gördüm hayalini, sigaramın dumanında aradım gözlerini, yanacağımı bile bile sevdim seni...

Yandım da...

Hem de dışarıdaki yağmura, kara inat. Ama hiç belli etmedim ben yandığımı, güldüm geçtim onca acıya inat, öldüreceğimi bile bile sevdim seni

Öldüm de...

Hem de hayata ve hayattakilere inat. Yaşayan bir ölüyüm ben artık çaresi varmıdır bilmediğim, çaresi nerededir bilmediğim ve bilinmezlikler içerisinde kayboldum ben, kendimi arar oldum gecelerde. Kimim diyip gezer oldum ben, nerden geldim, nasıl böyle oldum der dururum. Onca şey varken gülüşüne delirdim ben.

Delirdim de...

Tüm lafa, söze, ısrarlara inat. Mecnun’u anlar oldum, kendimi Ferhat’ın yerine koyup da sabahlara kadar ağlar oldum ben. Belki anlamsız gelir bu sözler anlamsızlık harflerin sıralanışındamıdır bilinmez, dedim ya bilinmezlikler içinde yaşar dururum ben. Seni senden daha iyi tanırım ben, gözlerinin siyahında boğulacağımı bile bile sevdim seni.

Boğuldum da...

Sadece gözlerinde de değil, gülüşünde, bakışında sayamadığım onca şeyde. Yeniden hayat buldum ben kelimelerde, anlatamadıklarımı anlattım, bağırdım, haykırdım. Varsın duyma sesimi yalnız bil seni nasıl sevdiğimi.

K. Emre AĞRALI