Gözlerimin sol cebinden çıkarıp, gülüşlerimin sağ cebine koymuştum o son bakışını.İntihar sözlerin canımı çoktan okumaya başlamıştı. Radyo da çalan istek parçaya takılmıştım. "Sana sarılınca geçer sandım" diyordu. Gözlerimi kapattığımda mektuplarla dolu bir şehir ve kimin olduğu belli olmayan zarflar hayal etmiştim.Anlamsızdı sahibi olmayan bütün mektuplar.Anlamı olmayan herşeye inanmak için bir fırsat olabileceğini düşünmüştüm..Anlamı olan herşeyi kaybetmek anlamsızca gelir diye, birde anlamsız olan herşeyi kaybetmekle başlamak istemiştim.İstek parça sona yaklaşıyordu.Yavaş yavaş sesi kısılıyordu. O an sanki biri beni uyandırmak için iğrenç bir şaka yapıyordu. İki parmağımın arasına iğne batırıyordu sanki. Canım tam yanmaya başlamıştı ki gözlerimi açtım ve parmak uçlarımda sönen sigaramın külleri kelebekleri andırır gibi uçmaya başlamıştı.Tam ortasında kalmıştım gecemin, istek parça ile hayallerim arasında kalan hengamesinde.o bir kaç dakika uzatmıştı ellerini, bense ömür boyu sanmıştım. Yarım kalmıştım.Ellerimden asılmıştım saçlarına.
Virgüllü bir geceydi.Noktasını koymak istemeyen acılar benden daha fazla ne istiyordu bilemiyordum.
Doktor bey;
Şimdi beni kapattığınız bu dört duvar başka bir hayale sürüklediğinde, lütfen yanıma gelirken o mektupları da getirin. Evimde radyonun yanında ki çekmece de duruyorlar.

Öktem Gökmen