Korkuyorum hislerimle boğuşurken
Sevgisizlik denilen canavarın ağzında
Kolay lokma olmaktan
Ağır bir koku sarmış
Bozulmakta olan dünyayı
Sevgim sokakta
Endişeye rastlamış
Seslenmiş ama cevap alamamış
Ağzını bıçak açmıyordu
Endişenin
Yaralanmıştı dilleri
Sevgisizliğin
Üstelik
Sokağı da kaplamış
Kimin omuzuna dokunsam
Sarsıntı geçiyordu
Güven
Ve çok ürkmüştü Sevgim
Ulaşamamaktan
Çıtı çıkmayan insanlığa
Kalbim taşikardi çırpınışlarıyla
Koşuyordu
Çaresizlik içinde yanağına düşen gözbombalarıyla
Korktuğu başına gelmişti
Sevgisizlik,tohumlarını serpiştiriyordu
Korku içinde ki insanların
Avurtları çökmüş yüreklerine
Sesleri sessizlikle boğuşurken
Adı batasıca insanlığın
Avaz avazdı elleri
Tutamazken koşarak giden zamanı
Göremedikleri iç’lerinde
Tökezlemekteydi Güven tohumları
Ey yara almış
Su kaybeden İNSANLIK
Geldiğinde üç kere vururmusun kapısına
Yalandan su götürmez yüreğimin
Kimbilir
Belki
Yeniden SEVGİ ye emeklersin küçük adımlarla