MAVİ DENİZİN KIYISINDA
İNCE KUM TANELERİ ÜZERİNDE YATAN
BİZİM ÇOCUĞUMUZ... DÜNYA GELECEĞİNİN HABERCİSİ O
Biz büyükler baharı konuştuk çocuklara, Kırlarda nasıl uçurtmalar uçurabileceklerini, çiçekler koklayıp sebze bahçelerini sulayacaklarını, şiirler hikayeler yazabileceklerini, renkli boyallarla nasıl da resimler yapacaklarını , güne başlayan sabahlar kulaklarımıza çocuk şarkılarından ritimler akıtarak büyüyeceklerine inandık. Beslenmenin eğitimin barınmanın temel gereksinimin olduğu bütün kitaplar yazdı. Çocuk haklarına dair 34 maddelik sözleşmeler de yazıldı. Gün gelirde salt açlıktan barınaksızlıktan mavi engin denizlerin kıyısına vuracağını yazmadı hiç bir kalem. Öğretmedi okullar büyük ulusların toprak savaşımına çocukların kurban gideceğini . Hangi güzel göz , vicdan seni kıyıda çarpan mavi suların kıyısında görmeye dayanacak . Acıların en büyüğünü yaşayacağını dilimiz varmadı konuşmaya , Hep güzel günler çocukların olur diye düşledik. Çabalayanlarımız çırpınanlarımız oldu yeterki çocukların gülücüğüne gölge düşmesin... Düşlerimiz yerini bulmadıkça, sen yalınayak mermilerin arasında yaşam izi sürerken, can havliyle kime sarılacağını, hangi köşeye gizleneceğinin şaşkınlığını yaşarken; çaresizliklerin çağın fotoğraf karelerini doldurdukça utancımız bin katına çıktı. Yürüdüğümüz sağlam yoldan, yediğimiz bir lokma ekmekten, ısındığımız güneşten utanır olduk çocuk. Hani o aldırmaz koştuğun sokaklar, emdiğin memen , elinde büskivin...oyuncakların...bayram sevinçlerin...