İnsanlara naptım gerçekten anlayamıyorum sevmenin değer vermenin yükümlülüğü bu kadar ağır olmamalı. Bende herkesi kendi gibi gören insanlardanım hayatıma kişileri aldığım zaman kendim gibi görürüm tabi zaman en ağır şekilde yanlış yaptığımı yüzüme vurur. Neden böyle sevginin karşılığı ihanet,merhametin karşılığı nankörlük, güvenin karşılığı bir yıkım anlam güç öyle değil mi ? Bazen çaresizlik içinde çırpınıp duruyorum canımı yakan insanların canını yakmak istiyorum ama yapamıyorum çünkü o insanlardan olmak istemiyorum çok zor değer verdiğin sevdiğin insanların canını yakması acı çektirmesi gerçekten çok zor . İnsanın canını en çok sevdiği insanlar kırmaz mı?  Anladım ki insanlara karşı ne kadar iyide sevgi dolu da olsan canının yanması kaçınılmaz,  şimdi daha duygusuz ,daha hissiz ,daha güvensizim.  Kendime inancım her zaman tam benim ve asla o insanlar gibi olmayacağım biliyorum benim sevgim kusursuz değer bilmeyenler ise kendi pisliklerinde boğulması temenlisi ile...