AİLELER ENGELLİ ÇOCUKLARINA TURİST REHBERLİĞİ YAPMALI
Başarı bir seyahattir,
Mutluluk gidilen yolun üzerindedir,
Yolun sonunda değil.
Mutlu olmanın zamanı bugündür,
Yarın değil.
Epiktetos
Engelli çocuk diğer engelli olmayan çocuklara nazaran daha fazla ilgi alaka isterler. Daha fazla anne babaya bağımlıdırlar. Anne babanın da engelli çocuklarının zayıf ve güçlü yönlerini iyi keşfetmeleri tanımaları lazımdır. Engelli çocuk doğduğundan itibaren ilk sosyal çevresi ailesidir. Anne babanın engelli çocuğunun eğitiminde; güven kazanma, moral verme, eleştirmeme, özgüvenine zarar vermeme, tanıtma, çevre edinme gibi vazifeleri söz konusudur. Nasıl bir insan hiç tanımadığı bir ile geziye gidiyorsa; rehber sayesinde o bölgeyi tanıyabiliyorsa, engelli çocuk da anne babanın anlattığı kadar çevresini tanıyabilir. Çevre edinebilir. Arkadaş edinebilir.
Anne baba sabırlı bir şekilde rehberliklerini zamana yayarak engelli çocuklarına düzenli ve istikrarlı bir anlatım gerçekleştirmelidir. Yani hiçbir zaman çocuklarını eve kapatma gafletine düşmemelidir. Engelli çocuğa ne kadar çevre tanıtılır ve gezdirilirse o kadar ufku açılır. Çok gezen mi çok okuyan mı bilir diye toplumda yaygın bir soru vardır. Toplum çok gezen bilir der ama Bence çok okuyan bilir. Biz toplumu baz alarak engelli çocuğumuzun ufkunun açılması adına tanıtıcı geziler yaptırmalıyız. Tabi sonrasında da okuma alışkanlığını kazandırmalıyız. Kapalı ortamlar zaten her insanın içini karartır. Açık alanlar her zaman insanın içini açar. Mesela yeşil alanlar, deniz mavisi, tarihi dokular her zaman insanı rahatlatan göze, gönle hitap eden yerlerdir. Ayrıca bu gezi esnalarında yeni arkadaşlar edinebilmeli engelli çocuk. Yani engelli çocuk ile toplum arasında köprü vazifesi kurmalı anne babalar. Engelli Çocuklar bol bol gezdirilmeli, tiyatro, lokanta, park vs. götürülmelilerdir.
Keşfetmekten yılmamalıyız… Ve tüm keşiflerimizin sonu başladığımız yere dönmek ve orayı ilk kez tanımak olmalı… T.S. Elliot