yalnızlığım !


ah! be yalnızlık…

İçimde büyüyen kocaman bi boşluk.Savaş verdiğim iç sesim,duygularım,hasretim,sevgim,aşkım,her şeyim.
Beni hüsrana uğratan kaderim,alın yazım,kendimle savaşım.

Sevmeye,konuşmaya özlem duyduğum,duygularımla beni baş başa bırakan sen kocaman yalnızlığım.

Benimle derdi olan,benden ayrılmaya korkan,sanki beni koruyan,beni çok ama çok seven sen yalnızlığım.

Bana durmadan yaz diye söylenen,sanki beni dinlemekten bıkan,ya da bana karşı iyilik sever bir rol üstlenen yalnızlığım.

İçimden konuştuğum,duygularımla oyun oynayan,üzerimi örtmeye çalışan bir yorgan misali sen yalnızlığım.
O kadar bana yakın ki; ya da bana çok yakışan,bir türlü vazgeçemediğim en güzel kıyafetim.

Aslında insana en acı veren ,yaralayan,acıtan,arkasına saklanılan bi şey.Sanki koruyucu bir melek.Sığındığımız,kapılarını açan,yüreğimize söz geçiren bir dost.Hislerimizi sakladığımız,geceleri yanımıza aldığımız,her be an bizimle olan,şiirlerde dizeleri süsleyen,çaresizliğimizde kral gibi gönlümüze konan,acımasız şey.Göz yaşlarımızı döktüğümüz,kırılan,yıkılan umutlarda gizlenen o kocaman hayal çöküntülerinde bize destek olan sen yalnızlığım.

Yazılan bir romanda baş kahraman,hikayalerde,masallarda ,rüyalarda, düşlerde bizimle birlikte olan,bıkmadan dolanan,etrafımızı çevreleyen, sarmaşık gibi kol atan,o yalnızlık.

Kalbimize hançer gibi saplanan,acılarımızı büyüten,gerçekleri hayal eden, yalnızlık.

Neden bu kadar dayanılmazdır,bilinmez.Oysa her halimizde bizimledir.Mutluluğumuzda olmayan,gülen yüzümüzü istemeyen ,o yüzden ortalığı karıştıran sen yalnızlığım.Her şeyi yaptıran,söyleten,yürek evimizi yakıp ,yıkan,susarak dinlediğimiz o yalnızlığımız.

Kabahatli olan o mu, biz miyiz?Yoksa onu yanımıza arkadaş olarak alan bizim kendi benliğimiz mi?Savaşmamız gereken o mu, biz miyiz?Bilemedim.

Bazen de dost gibi bizi sarıp sarmalayan,göz yaşlarımızı silen,avutan o.

Bazen de bizi yorgun düşüren,kederden kedere sürükleyen,hayallerimizi uzak tutan,o sessiz çığlık,yine o.

O, muhteşem ışığı karartan,gözlerimizi kör eden,yüreğimizde savaş çıkaran,karanlığı bize hoş eden,yine o.

Bu kadar yüklenilmeyi hak ediyor mu bilmiyorum?Kabahatli olan kim onu da bilmiyorum? Tek bildiğim yalnızlığım.

İster istemez teslim olduğumuz,kaçarken bir liman bulmuşçasına sığınıverdiğimiz,üşürken ihtiyaç duyup sarıldığımız,hüzünlerimizi paylaştığımız,yine o.

Kendimizle dost edindiğimiz,beni ben olarak sadece onun anladığı,o yalnızlığım.

Benim dünyam,hayatımın gerçeği,terk edilmeyenim,o işte!

Beni dinleyen dostum,doktorum,ilacım,meyvem ,tatlım,sevenim,yanımda olan şahane şey!

Hayatımda olan,yaşamımı yönlendiren,kalemim,şiirlerim,yazılarım,hayallerimin güzel düşleri ,kitabım,tek gerçeğim o işte!

Her şeyimin içinde olan o yalnızlığım.