Beklemek o soğuk kış gecelerinde.
" Kapı açılacak ve o gelecek, gülümseyecek tekrar, sarılacak ve her şeyi başa alıp film misali tekrar izleyeceğiz."

GEÇEN TEK ŞEY ZAMAN! (miş mış..)
Çok klasik ve herkesin dilinde olan bu cümleye çok acıyorum. Buna inanmadığı halde kendini avutan ve defalarca her yaradan aldıktan sonra aynı cümleyi kuran insanlar...
Zaman mecburi.
Akan bir nehir gibi.
Durduramazsın onu.
"Dur beni bekle!!" Diyemezsin ki.
Hızlıca geçer gider gözünün önünden o nehirdeki çiçek.

Ey büyük ZAMAN...
insanların dilinden düşmediği ve bir şey olduğunda seni suçladıkları görünmez varlık.
Kızma olur mu o insanlara. Bilmem bilir misin çaresizlik nedir zaman. Derin derin bakarsın ne düşündüğünü bilmeden ağlayamazsın ve çoğu kez sadece gözlerin de küçük küçük kareler vardır yaşadığın ve yaşayamadığın...

Oturup beynimle konuşmaya başladığım zaman, gözlerimi birkaç yıl geriye gönderiyorum. Neler yaşamışım ve zaman sadece ben o otobüs koltuğunda otururken yanımdaki görünmez ama hissettiğim varlıkdiyebiliyorum.
Yaşadığım iyi kötü hepsi bana ait. Benim yaptıklarım ve yapamadıklarım. Keşkelerim ve iyikilerim. Hepsi benim ellerimde olan ve beynimde yaşattıklarım.

Şarkılarda seni suçlarlar.
Şarkılarda seni ödüllendirirler zaman.
"~Zaman çabuk geçiyor yetiştiremiyorum güzellikleri, ayak uyduramıyorum.
~Zaman bana neler öğretti.
..."

Zaman sani engellemedi hiçbir vakit.
Zaman sana yol göstermedi.
Zaman...
Sadece sana eşlik etti.




KÜBRA GÖK