Yüreğim ıssız bir ada sanki, limanlarım bomboş, kumsalımda ki ayak izleri çoktan kaybolmuş. Şimdi sessizlik hakim buralara, oysa çok değil üç beş ay öncesine kadar yüreğim kıpır kıpırdı sen vardın, sesin vardı, en önemlisi sevgin vardı ki, damarlarımda ki kan bile çoşkun bir ırmak misali akıyordu. Şimdi herşeyim alt üst olmuştu, ama yine de mutluydum, sanki seni göz kapaklarıma çizmişlerdi, gözlerimi her kapattığımda sadece seni görüyordum, bazen o kısık bakışlarınla bakıyordun bana, bazende gülen gözlerinle, ama hep beni mutlu eden bakışların vardı yüzünde. Ben çoğu zaman seni düşünüyordum, düşündükçe yazıyordum, yazdıkça çoğalıyordu içimde ki duygular ayyuka çıkıyordu. En çok ta yalnızlar rıhtımında düşünürdüm seni, en güzel şiir’lerimi orada yazardım, en sevdiğim şarkıydı yalnızlar rıhtımı, hatırlıyor musun sözlerini ? :" bir ben miyim perişan gecenin karanlığında, yosun tutmuş ellerim yalnızlar rıhtımında. Bütün gece ağladım dalgalar kucağında, yosun tuttu gözlerim yalnızlar rıhtımında." İşte bende bunları yaşıyordum seni düşündüğümde, bazen ağlıyordum yakamozlar eşliğinde, bazende yazıyordum yalnızlığın özleminde. Ama hep oturuyordum sahillimde uzak ufukları izliyordum belki gelirsin diye. Her bekleyişin ardından bir hayal kırıklığı yaşıyordum, yaşadıkça yazıyordum, yazdıkça zihnimin kapıları açılıyordu, zihnimin kapıları açıldıkça yalnızlığım artıyordu. Her bekleyiş bir terk edişti sanki, "çığlığımıydı bırakılmanın, yoksa tozumuydu gelişinin anlayamadım" diyordu şairim