Unutmak öylesine güç bir eylem ki, her öznenin harcı değil. Fakat ben bir dilimlik de olsa başardım. Hâlihazırda gözlerin, zihnimde eriyen bir hatıraya döndü. Saçların da öyle... Sesinin tınısıysa tamamen silindi kulaklarımdan. Yani çıkıyorsun hatırımdan. Çıkıyorsun işlediğin tüm hücrelerimden, hayatımdan ve dahi şiirlerimden. Artık senli cümleler kurmuyorum. Senle başlayan sabahlara uyanıp senle sonlanan gecelere yatmıyorum. Nicedir hayallerimi de sensizleştirdim. Ki, düşümde bile değilsin!


Biliyorum, her sığ hatıra derin bir unutuluşa gebedir. Ve yine her hatıranın insan belleğinde sınırlı bir hürriyet süresi vardır. O süre boyunca, şuur avlusunda gönlünce voltalar atar, türküler söyler. Ta ki, zamanın yok oluş borusu çalıp da silinerek tükeninceye dek. Bugün zihnimdeki hatıran, işte öylece son voltasını adımlayıp son türküsünü mırıldanmakta... Bütünüyle silinip yok olması pek uzak değil.


Damla damla unutuyorum seni. Bir zamanlar, bir nefes gibi soluduğum ismin, şimdilerde dilimin dönmediği bir tekerlemedir. Gülüşünse bana artık, hiç gitmediğim bir ülkenin, hiç çıkmadığım dağlarındaki, hiç görmediğim bir ağacın, serinliğinde hiç uzanmadığım gölgesi kadar uzak, manasız ve yabancıdır. İçimde santim santim küllenen ateşten bir yazısın sen. Yıldızlarca düşüncenin hücum ettiği, fezaya öykünen başımın içinde, bütün varlığın bir küçücük noktadır. Ki, her geçen saniye biraz daha ufalıp parçalanmaktadır. Kılcal damarlarımda senelerce bir kan gibi dolaşan efsunun, artık tesirsiz bir büyüye döndü. Sende sağanakla kasırgalar birleşip tufan olsa, bundan böyle içimdeki sıradağda bir küçücük taş bile kıpırdamaz yerinden. Bir daha yakmaya beni, ne teninin ateşi yeter, ne de gözlerinin kahverengi volkanı...