Aslında en çok da çocukken güzeldir.Neler konuşurduk arkadaşlarımızla ve de ne çok hayallerimiz vardı paylaşacak.Mesela,ben dermişim ki-sonradan bir arkadaşım söyledi.-17. Yaş günümü Paris’te kutlayacağım.Olmadı da değil olanağım,lakin yirmilerimin sonlarına doğru.Gitmedim işte,unutmuştum doğrusu.Ne çok hayali ideale dönüştürmekle geçti zaman..Her tepe tırmandığında bir tümsek sadece..Daha ve daha başka tepeler sonra..İnsan gün geliyor büyüyor haliyle..Büyümek yaş almak değildir.Yaşlanmak da değil.Sadece,ne kadar tırmanırsan tırman,Kaf dağına kadar yolun var..Görüyorsun ve gereği ne ki diye düşünebiliyorsun.Bazıları,ilk veya istediği tepeyi hedefler,oraya da bayrağını dikti mi ya,önce mutlu olur da,sonra bilemez ne yapacağını.Bir çoğumuzun aynı işlerde devam etmesinin nedeni bu..Aynı kaldığın anda aslında büyümeye devam edemezsin sonrasında..Hırslar önce ulaşmak,sonra da yenmek için gereklidir..Ölmeden önce ölebilmek,kendi toprağına gömülmek demek de değildir kendi küreğinle..Mesela,zaman seni değiştirir de,eskiden tahammül edemediğin bir çok şeyi aslında sevmeyi öğrenirsin..Eskiden,bir takım nedenlerle sevmen gereken şeyleri de,sevmen için bir nedenin kalmaz belki..Bunların olabilmesi için de,yolda yürürken etrafına bakman gerekli..Hatta bakman da yetmez,görmen gereklidir..Bunu yapabilmen için de ,zamanın aynasında önce kendine bakman gerekir..Mesela zayıflama hastalığı(anoreksiya)hastaları hakkında bir deney biliyorum ben.Genelde nevrotik bir durum da.Almanya’da bir deney.Kardeşim de orada psikolog ya.Abla dedi,onlar aynaya baktıklarında ,kendini hep şişman gördükleri için devam ediyorlar zayıflamaya..Böyle bir deneyden çıkan sonuç bu olmuş..Peki biz,kendimizi ben olarak anlamlandırdığımız halden sonra,daha nereye kadar ilerleyebiliyoruz..