Kendini insan sanan insan olmayan fikirsizler varmış, fikirsiz’likleri ile ülkeyi yıkan zalimlerden olmak için can atarmış, bu fikir’sizler…


Kendi fikri çöl gibi olan fikir’sizler, kendi fikrini çiçek açan gül sanırmış, kendi fikirsizliği ile batarken, ülkeyi batırmaya çalışanlar varmış.


Kendisi sesleri gibi, kargaları bülbül sanan adamlar varmış, sesleri ile gülün başında öterken solduranlar varmış…


Kendilerini değerli gül sanan fikirsizler kendilerini su ile beslerken, gülün dibine benzin dökerken su döktüğünü sananlar varmış!


Ömrü kara hazan ve kara hüsranla geçerken farkına varmayan fikirsizler, bahar ayını yaşıyorum diye sananlar varmış.


Kapıları şerre açan fikirsizler, güzelliğe açtığını sanan fikirsizlerin ağladığı ve hüsran il yok olduğunu bilemeyen fikirsizler ordusu varmış.


Fikirsiz hançeri sinesine saplar iken, kendisine de saplandığını görmeyen fikirsizler ordusu varmış, AYRICA kendilerinden haberleri olmayan fikirsizler varmış.


Ayağı kendi pisliğine takılarak düşen fikirsizler varmış, onun pisliğe değil gül bahçesine düştüğünü sanan fikirsizler ordusu varmış!


Yolları pislik ile döşeyen fikirsizler varmış, onun pislik döşediğini değil suladığını sanan fikirsizler ordusu varmış.!


Sönmüş fikirsizlik ile ısınmaya çalışanlar kendilerini yaktığını görmez iken, onları görenler ışığı ile karanlığı aydınlattıklarını sanan fikirsizler varmış!

Mehmet Aluç (Kul Mehmet)