Karalıyorum bazı şeyleri gün içerisinde.
Yani vaktim varsa yazıyorum.
Zamanım bazen olmuyor.
Yalanım yok.
Yanlışlarım olur.
Hatalarım olur.
Kendime haksızlıklarım olur.
Kendimi unutmuşluğum olur.
Dokunuyorum bazı duygulara gün içerisinde.


Kimi duyguları anlamıyorum, çok çabalasam da kendimi.
Kimi duygulara yüzmeyi öğretiyorum, boğulmasınlar diye.
Kimi duygularda duraksıyorum, ileriye gidemiyorum, başladığım noktada kalıyorum.
Ancak her duyguyu önemsiyorum.
Her duygu biricik ve değerli.
Her duygunun dünyası ayrı.


İzliyorum hayatı gün içerisinde.
Bakıyorum da serçe kuşları azalmış, ya da başka memleketlere göç etmişler.
Bakıyorum da bazı kişiler paraya tapmaya devam ediyor, unutup faniliğini dünyanın.
Bakıyorum da aşksal ilişkileri yavan yavan yaşıyorlar şimdiki gençler.
Şimdiki gençler kitaplardan uzak, ellerinden düşmeyen akıllı telefonlar var.
Fakat korkuyorum, bir gün gelecek cep telefonları akıllı hallerine yeni bilgiler ekleyecekler, biz insanlar ise maddeye ve tatminsizliğe esir olacağız.
Yarınlarımızı parlak görmüyorum.
Yanı başımızdaki ölümler her şeyin özeti.


Ve susuyorum gün içerisinde.
Susuyorum çünkü konuş(ul)anlar bir kulaktan girip diğer kulaktan çıkıyor.
İçe seslenen, kalbe hitap eden pek yok.
Öze dokunan, özü sahiplenen pek az.
Saygı yerlerde, sevgi raflarda.
Susuyorum çünkü sessizliğe ihtiyacım oluyor.
Suskunken güzel ve iyi düşünüyorum.
Suskunken kendimi cümle cümle hesaba çekiyorum.
Suskunken şiirin gücünü daha bir görüyorum.
Ve başlıyorum mısralar yazmaya içimden geldiği gibi, gün boyu.



MESELCİ
13.08.2015, Mardin