Belki olası bir şey değil amma;
Yinede düşünün bir kere.
Ya güneş batmasaydı yada batan güneş bir daha hiç doğmasaydı!
Ya yağmur hiç yağmasaydı veyahut hiç dinme-seydi yağmur!
Hadi düşünün;
Ya insanlar hiç sevemeseydi?
Sevgisizlik karartmaz mıydı zaten her yanı?
Gülemezdi, göremezdi insanlar.
Her yer karanlık.
Her yer gece.
Her yer kar her yer soğuk.
Her kes mutsuz her kes umutsuz ve şimdikinden de yalan ve yavan bir dünya.
Nasıl anlardı bir birlerini insanlar bakıp ta yüzle-rine nasıl anlatırdı gözler karşısındakine sevinci hüznü.
Ya insanlar sevemeseydi?
Nasıl büyürdü çiçekler.
Nasıl yürürdü bebekler ve nasıl gülerdi yüzler.
Ya insanlar sevemeseydi?
Açılır mıydı kalp gözleri kalkar mıydı gönüller-den hüzün perdeleri?
Ya insanlar sevemeseydi?
Nasıl delinirdi Şirin uğruna dağlar, nasıl tükenirdi Leylâ uğruna yollar.
Ferhat’a dağlar deldiren Mecnun’a yollar tüket-tiren neydi;
Ya sevemeseydi insanlar.
Tanrının insan beynine ve kalbine lütfettiği en büyük değer bu olsa gerek.

Sevgisizliği değil sevgiyi şiar edinen insanlardan olmanız dileği ile.

Saygılarımla
Hayrettin TARHAN