’’sen beni tanımazsın
severim de söylemem’’

günlerdir dilime musallat olan şarkının nakaratında kaybediyorum kendimi..
öyle ya
’sen beni tanımazsın’


hani oluyor ya bazen.. aynı şeyi düşünüyoruz. sen söylüyorsun önce hemen ardından ben söyleyecektim tam diyorum..
işte en çok o zamanlarda benim kadar söyleyemediğin şey var mı içinde diye geçiyor içimden..

olabilirliğine inandırıp kendimi söyleyemediklerimi paragraflıyorum aklımın ücra köşelerine
hani diyorum olur ya
belki bir gün tanırsın beni!
........................................

bazen çok garip bir hal alıyor hayat..
uzak bir şehrin hiç bilmediğin semtinin hiç bilmediğin sokağına bakan bir pencereden güneşin doğmasını izleyip daha sonrasında neden güneş her sabah o pencereden dokunmuyor yüzüme diye kızıyorsun..
yada ne bileyim
rüzgar o kokuyu getirip dayadığında burnuna olduğun yere oturup hiç hareket etmeden saatlerce kalabiliyorsun orda..
fal tutuyorsun şarkılardan mesela
’’sıradaki şarkı ondan bana gelsin’’
.........................................


aslına bakarsan hiç yazasım yok benim..
ama kendimi tutamadığım zamanlardayım sanki..
ağzımı her açışımda sarkan kelimelerin sonra hüzün keder ve pişmanlık olarak bana döneceğini bilsemde uzun uzun konuşasım var..
saatlere günlere belki aylara dahi sığmayacak kadar çok saçmalayasım
sakarlaşasım
kucağına kıvrılıp uyuyasım birde..( yada uyuyormuş gibi yapasım :) )
istanbula sabahın kör bir vaktinde kafa tutasım var anlayacağın..



’’sıradaki aşk benden sana gelsin’’