"Ayakta durmak istemiyor olsam?"
-Ben oturuyorum.
"Bencilsin."
-Değilim.
"Peki bu yaptığın ne?"
-Eşitlik.
"Benim de oturuyor olmam gerekmez m?"
-Hayır.
"O zaman bu eşitlik değil."
-Evet değil.
"Ne söylediğini kendin de bilmiyorsun."
-Bilmiyorum.
"En ufak bi’ fikrin yok."
-Düşünmüyorsun.
"Nasıl?"
-Oturuyor olsan eşit oluruz.
"Daha iyi değil mi?"
-Sana göre mi?
"İkimiz için de."
-Hayır. Senin için iyisi bu.
"Nedenmiş?"
-Çünkü sen insanlara tepeden bakarsın.
"Öyle biri değilim.
-Ama şimdi öylesin.
"Ama dışarda öyle deği..."
-Evet öylesin.
"Beni hiç dışarda görmedin.?"
-Sıradan bir müdürsün.
"Bu tepeden bakmadığımı gösterir."
-Bana göre sıradan bir müdürsün.
"Bir dakika. Müdür olduğumu nereden biliyorsun?"
-Çok sevip aldattığın bir karın ve iki çocuğun var. Aramak ister misin?
"Nereden biliyorsun?"
-Sağlıklarından endişe etmelisin.
"Nasıl yani. Onları tanımıyorsun."
-Hande, melis ve yusuf.
"Ne... Nasıl.. Nereden biliyorsun.
-40, 12 ve 15
"Oturmak istiyorum!"
-Beni tepeden seyretmekten hoşlanmadın mı?
"Korkuyorum."
-Korkma. Ağlamalısın.
"Neden?"
-Çünkü farketmediğin insanlar olmadan bir hiçsin.
"Farketmediğin?"
-Ağlaman hoşuma gider.
"Karıma bir şey mi yapacaksın.?"
-Hayır.
"O halde neden onları tanıyorsun?"
-Çocuklarına.
"Bir şey yapamazsın. Sen delinin tekisin. Çok bile konuştum seninle. Gidiyorum !"
-Belki oğlun bekliyordur. Tabi evdeyse.
"Nasıl yani?"
-Masadaki telefonu al. Hızlı arama 1 tuşu.
"Kimi arıyorum?"
-Oğlunu...

(Devam edecek...)

Bahattin BERKDİNÇ