aramış olsak bulurduk elbet..bulamadığımız her şeyle kaybolduk derinlerimizde..bir şiirin derinliğinden geçip, bir mısra sonrası düş sağanağına bulaşmamak için kapatarak gözlerini harflerin gölgesinde kalakaldığın kadardır/herşeyin ve işte o an, yokluğunda dünyanın neye karşılık geldiğinle yüzleşirsin ki havada sallanan birkaç parmağın vedaya aralanan başka zamanlara savruluşu gibidir önünde ve ömründe…sana düşen sırtını yaslamak pencere pervazlarına , duvarlarına güvenip her seferinde ilerlemek ki ağırız yerlerimizde..(yerimiz neresi sahi/bulabildik mi?) geceden sabaha dek baykuş telaşlarında arayıp durduğumuz, bizim olan aitliği..bu denli yabancı hissetmesek ne kadar kolay olurdu cevap vermek sizin için yazılmamış bir şiire yada hiç çalmayan telefona ama gel gör ki en basit sorularda bile cevapsız kalıyorsunuz ..bulduk mu sahiden bizden sonra başka bir bütünü tam yanı başımızda..şimdi düşünmeye başladım ilk defa ıslık çalmıyorum mezarlıktan geçerken, iyelik meleklerimle konuşuyorum aklımı önce sağıma sonra soluma alıp, önce ciğerlerimden başlıyordum sorgulamaya bir nefes ki bir zaman sonra dudaklarını teğet geçen bir soluk buluyordum..nefes alsam neye yarardı ki koşsak yetişebilir miydik umduğumuz bütün gölgelere ve yeltensek tutabilir miydik saçlarının uçlarından bir daha bilemem ama yokluğunun boşluğu tamamlıyor şimdi bütün ayrıntıları ki yerlerimizde sağırız duymuyor olduk insanlığın tarihini ve ben şiir yazmadım anneme hiç/babamı öpmedim kürek kemiklerinin arasından sana varmak içindi bütün hesaplarım dizlerinin üstünde bir düş aramaya benzer yüreğinin derinliğinden gelen o tını/kemiriyor şimdi tüm bedenimi..sana düşen temmuz gecelerinde kapatmak bebeklerini gözlerinin /bana düşen avuçlamak parmak uçlarımı sıkıca…






(...)