Biliyor musun seni ne çok sevdiğimi? Nereden başlasam, nasıl anlatsam bilemediğimi? Çünkü asla yapılamaz bu ebedi sevgimin tarifi. Ne söylesem hep bir şeyler eksik kalır içimde bir yerlerde şimdi. Kalemler yazmaya yetmez, dilimden senin için dökülenler sonsuza kadar hiç bitmez. Yine de anlatmaya çalışayım kalemler, sayfalar yetene kadar bitip tükenmeyecek olan sevgimi. Seni ilk gördüğüm anda başladı varlığımı sarıp sarmalayan tüm sevgin. Meğer insan aşık olunca değişirmiş bütün dünyası. İlk görüşümde her şeyim değişti. Nefesimi alamadığımı hissettirdi. Kalbime bir şeylerin oturduğunu, bir nakış gibi işlendiğini gösterdi. Soğuk soğuk terlediğimi, yutkunamadığımı, kelime bile kuramadığımı hatta heyecandan titrediğimi yaşattı bana sevgin. Hiç bilemezdim seni böyle tutkuyla sevip ebediyete kadar tek seni isteyeceğimi. Kader bu ya önüne asla geçilemez ki. Senden önce hayal bile kuramazdım. Aldığım her nefes anlamsız, yaşam çok soluk, her şey önemini yitirmiş, soğuk karanlığımın içinde sessizce günden güne ölüyordum gizlice. Kimse ne halde olduğumu bilmez, dönüp yüzüme hiç bakmaya tenezzül bile etmezdi ki. Yıllardır içimde unuttuğum çocuksu gülümsemem, yeniden umudum, hayalim, yaşama sebebim her şeyim oldun. Issız çöllerde kavrulurken yağmurum, gölgem oldun. Yangınlarım seninle acılarım kederim, üzüntülerim hep seninle ve sevginle son buldu. Kendime kendime gülüşlerim hayat kaynağım oldun. Istıraplarıma şahit soğuk duvarlar bile halime şaşırır olmuştu sevginle. Biliyor musun insanın attığı her adımında, her nefes alışında, yiyip içtiği anda bile, uyuduğunda, kalktığında, rüyalarında, hayallerinde, her an her şeyinde birini düşünüp sevmesi istemesi ne güzelmiş. Anlatmaya yetemez hiçbir şey bunu sonsuza dek. Adımı bile senle düşünür olmuştum. Adım bile seninle sevginle anlam kazanmıştı. Her yeni güne seninle uyanmak, gözlerinin içine her an doya doya bakmak istedim. Ben seni ölümsüz sevdim. Ruhumu ruhuna, benliğimi benliğine, kalbimi kalbine, gözlerimi gözlerine bağlayıp kilitledim ölene dek. Ben sevdim mi sonsuza kadar severim. Ben seni unutmak için sevmedim. Bir gün akıl unutur, kalp durur, hayat biter diye ben seni ruhumla sevdim. Bir gün ben toprak olsam da bu sevgim sonsuza dek ruhumla yaşayacak. Bu sözlerimin belki bir anlamı yok artık. Belki de hiç benim olmayacaksın. Bense yollarını gözlemekten, seni beklemekten ömrüm bitene kadar hiç vazgeçmeyeceğim. Daima tek senin kalacağım. Tüm benliğimi, ruhumu sevgimle tek sana adadım. Ben sana çok aşığım, ben seni çok sevdim. Kalbim sensizliğe dayanamıyor durup durup ölümle yaşam arasında gidip geliyor. Gözlerim ağlamaktan yorulmuyor, içimin okyanusu dolup dolup taşıyor. Uykular bana haram, hayatın kendisi bana zehir oluyor. Gönlümün kuraklığı hiç geçmek bilmiyor. Sevgimi, aşkımı, hüznümü sözler anlatmaya yetemiyor. Herkesin beni terk ettiği gibi yavaş yavaş bu hayatta beni terk ediyor. Yaşam benim için son buluyor. Hissettim artık tükenmişliği çare yok ki senden başka bana şimdi. Doktorlar bile bir şey yapamaz, benim tek ilacım sensin güneşim. Gözlerim kapanıyor, sıcaklığım soğuğa dönüyor, ruhumsa varlığımı usulca terk ediyor. Ne kadar soğuk bu dünya sensiz yüreğimde. Benim için gurur yoktu sevgide. Elimi uzattım bekliyorum ve bekleyeceğim seni gelmesen bile. Benim tek yolum sendin, ötem yok ki hiç geride. Hiç inanamazdım aldığım nefesin bir gün bile bu kadar bana zor geleceğine. Sevdiğinsiz yaşamın gözlerinde, içinde, benliğinde her şeyinde biteceğine. Ben masallardaki mutlu aşkları bekledim hep göz göre göre. Bulduğum anda da kaybettim ellerim, kalbim, ruhum hep titremekte. Zamanla unutulur dense de nafile. Hiç geçen asla olmuyor ki bir kere bile. O sözleri diyen gerçek sevgiden ne anlarkine. Ben seni çok sevdim. Kalbimin, ruhumun mahzenlerine seni hapsettim. İçimi sökseler de, canımı alsalar da ölmeyecek bu sevgin benle. Hep bir tek seni seveceğim yitip gitsem bile.