Birgün bir bakmışsınız , her şey tozpembe ,tertemiz ve tüm saflığıyla gelmiş dizilmiş gözlerinizin önüne.. Bitmez tükenmez bir güzellikte devam edivermiş hayatınız..

Her yeni gün bir umut olmuş geçen her dakika ayrı bir sevinç. Hani her çocuğun hayal ettiği gibi " bulutların üstünde yaşamak hayatı "...

Sorumluluklar yok , hüzünler yok ve hayatınızdaki herkes ölümsüzmüş gibi ölümler yok...

Sonra zaman geçmiş aradan.. Geçen günler biraz büyütmüş sizi. Yavaş yavaş o içinize doğan gün ışığı gece karanlığına bırakmaya başlamış yerini.. Sizi mutlu eden ne varsa silinmeye yüz tutmuş hayatınızdan. Gözlerinizdeki ışıltı kayboluvermiş bakışlarınızdan...

Bazı insanlar tanımışsınız : ödül diye sunulmuş size.. Arada bir yüzünüzü güldürebilen türden. Ve yine insanlar tanımışsınız imtihan diye verilen.. Canınızı acıtan , üzen , sizi mutsuz eden cinsten..

Unutmadan , bir de dönmemek üzere kaybettiklerimizi var tabi.. Her kaybın binlerce hüzün ve can yangısı olduğu kayıplarınız..

Meğer ne de zorlaşırmış hayat , bedeniniz büyüyüp hayallerinizi küçüldüğünde.. Yüreğinizdeki o masum tertemiz hisler silinip gittiğinde. Sanırım insanları yoran birazda bu.. İnsanlar her geçen gün insanlarla insanlıktan çıkarlar.. Büyüdükçe tadına bakarlar dünyadaki tüm olumsuzlukların. Büyüdükçe yaşarlar en umulmaz hayal kırıklıklarını.. Ve aslında büyüdükçe yaparlar en sevdiklerine en büyük kötülükleri...

Bitip giden tüm zamanların arkasından bakarsınız bigün mazinize.. Bir çocuk var orda kocaman yüreğiyle.. Etrafa parıltılar saçan , yüzünden o samimi gülüşü hiç eksik olmayan bir çocuk var...

Ve işte o an anlarsınız ,,
Yitip giden buydu işte dersiniz :
İzinden haber alınamayan çocukluğumuz...