26 Kasım 2014 Çarşamba
Eşi hasta olan bir adamın gözünden....
NOT: Aslında bu yazı Eşi hasta olan bir adamın gözünden falan değil. Benim tüm bu durumda olanlara bir duygu tercümanlığım.. Allah kimseye yaşatmasın. Bu durumda olanlar varsa da tezelden sağlığına kavuşsun inşallah diyorum ve yazıma geçiyorum
Sağlıcakla...



Siz hiç sevdiğiniz birinin çöküşünü izlediniz mi ? Yemek yiyemeyişini seyredip iştahınız kaçtı mı ? Yüzünden gün be gün eksilen o yaşama sevincini hiç gidermemeye çalıştınız mı ? Yada her gün gördüğünüz o ölüm korkusunu paylaştınız mı ? Sararıp solarken tıpkı o sonbahar yaprakları gibi siz onun aksine, sırf onun morali düzelsin diye yalancı baharcılık oynadınız mı ? Her gün onun o ilkbahar gibi olan gözlerini özleyip şimdilik evin içinde içine göçmüş gözleri mosmor kolları olan birine bakmayı hiç kendinizi alıştırdınız mı ? Eski güzel ve onun sağlıklı olduğu günler hiç mi gözünüzün önüne gelmedi ? İlaç verildikten sonra o halsizliğin 100 katını kendinize de enjekte edildiğini hissettiniz mi ?

Ve ona sürekli umut aşılayıp yada öyle olduğunu sanıp, aslında ona umut verirken kendinizin bir çıkmaza düştüğünü ya da kendinize hiç umut kalmadığını ama buna rağmen kale gibi durmanız gerektiğini kendinize her gün hatırlattığınız da mı olmadı hiç ?

Sabah uyanınca onun yerine baktığınızda:
"Oh şükürler olsun burada yanımda" diye güne yarı mutlu başladığınız oldu mu ? Ne zaman nerede bayılacak diye sürekli diken üstünde de mi durmadın yahu ?


O zaman beni anlayamazsın.




Nurdan Çevik 26/11/2014 19:35