Her mevsimin kendine has hüznü ve sevinci yansıyor kaldırımlara. Sonbaharda sararıp düşen yapraklar gibi ağır adımlarla düşüyoruz yollara. Ölümden önceki sessizliği hatırlatan gazel rengi bir ışık sızıyor gönül dünyamıza. Sonbahar, esintisiyle titretiyor ruhlarımızı; daha bir sıkı sarılıyoruz paltolarımıza, montlarımıza, sararıp solmadan umutlarımıza... Sonra kış geliyor... Üzerimize yalnızlık yağıyor lapa lapa. Kaplumbağa gibi sırtımızda taşımaya başlıyoruz mekânları. Zamanla alışıyoruz dört duvar arasında yaşamaya. Zamanla alışıyoruz yıldızsız bir gökyüzüne bakmaya. Gittikçe hızlanıyor adımlarımız ve saçak altlarında büyüyor gölgelerimiz...

İlkbaharın gelişi bir başka oluyor; rüyalarımızı bile değiştiren bir renk cümbüşü sarıp sarmalıyor etrafımızı. Kâinat yeniden diriliyor ve her şeye yeni bir soluk geliyor. Bir çocuk sevinci ile geçiyoruz kaldırımlardan. Artık kim tutar bizi; gönlümüzün buğusunu gideren güneş üstümüze doğdu nihayet! Havalar ısınıyor... Beklentilerimiz de değişiyor; hava gibi, su gibi, toprak gibi... Güneşin varlığını iliklerimize kadar hissediyoruz artık. Uzun zamandır beklediğimiz, özlemini çektiğimiz mevsim giriyor hayatımıza.

Ama sonbahar gibi mahzun değil
Kış gibi yalnız değil
İlkbahar gibi narin değil...

O geldi mi sokak ve caddeler doluyor. Meydanların telaşı artıyor mütemadiyen. Yine o geldi mi sinirlerimiz yay gibi geriliyor. Gülmek için daha az yüz kasına ihtiyacımız varken, nedense kendimizi gülmemek için zorluyoruz adeta...

Havalar ısınıyor... Şehrin gürültüsüne inat yaylalar bağrını açıyor bize. Yüksek tepelere ev kuranlar bir bir çekiliyor yazlıklarına, yalnızlıklarına... Bu mevsim; yağmurdan sonra soluduğumuz toprak gibi sıcak. Bu mevsim; kalplerin vahasını çöle çeviren tuzaklar kuruyor bize. Bir fanusa girer gibi çekiliyoruz kendi içimize...

Bu mevsimin adı, yaz!
Havalar ısınıyor, biz de ısınıyoruz...

Aynalardaki Suretimiz-Mat Yay. /Deneme kitabımızdan alıntı...