Zifiri Acılar…



Dört mevsim geçti üzerinden lakin gözlerinde parlayan kömür karasının güneşi sulandırmıştı kirpiklerini. O günden beri nemli nemli bakıyorlardı hayata. Çocuk bedenlerin ve yüreklerin aklı oyun oynamak için köşe kapmacada yer kapmaya çalışırken ekmek hamurunun içinde yoğrulmaya başlamıştı. Birden bire büyümüşlerdi. Oysa hep büyümek istemişlerdi fakat büyümeyi canlarından bir parça kopararak olacağını hiç düşünmemişlerdi. Ne büyük bir hayal kırıklığıydı. Şimdi bu zamansız büyümeyle nasıl baş edeceklerdi?



O kara çukurdan babası sağ çıkan çocuklara imrenerek bakıyorlardı. Günlerce uyumamış,
annelerinin eteklerine sıkıca tutunup kara çukurun başından ayrılmamışlardı. Bir umut bekleyip durdular. Acı gerçekle yüzleştikleri anda çaresiz büyümüştüler. Binlerce ağızdan verilen sözler, vaatler teselli etmiyordu çocuk bedenli, büyük insanları. Maden ocağında çalışan babaların çocukları biliyordu çok geçmeden unutulacaklarını. Birebir yaşamış şahit olmuştular. Yitirilen can sayısının üç yüz bir olması hiçbir şeyi değiştirmeyecekti.



O günden sonra;
Üstleri başları çamur olamayacaktı, okul yoluna giderken arkadaşıyla top oynamayacaktılar.
Bezden bebekler bir köşede hatırlanmayı bekleyecekler. Hayallerini renk renk uçurtmanın kanadına takıp masmavi gökyüzüne salamayacaktılar. Kazanıp kavanoz içinde sakladıkları misketlerinin renkleri gözlerini kamaştıramayacaktı. O gözler ki annelerinden kaçıracaktı bakışlarını. Bir tek oyun kalacaktı ellerinde. Ömür boyu saklambaç oynayacaklardı.



Zamansız büyümüşler ve omuzlarında kaldıramayacakları yükü yüklenip babalarına mezar olan maden ocağına geri geri giden adımlarla ineceklerdi. Hangi patronun cebi kabarık kalsın diye ihmal ettiği, gereklerini yerine getirmediği yerin bin kat altında bir lokma kara ekmek için kim bilir ne zaman can verecektiler.



Daha kaç kadın dul kalacak?
Kaç çocuk babasız kalıp büyüyecekler?



Bu gün üç yüz altmış beş gündür Soma’da dört yüz otuz iki çocuk babasız…
Ya yarın?




13.05.2015____________ Seher_Yeli Seher Zerrin Ceviz Aktaş