Şairin ruhu edebiyat bağlamında korumasız. Öncelikle bunu bir kenara not etmekle beraber dönüşü var olansa,yalnızlık. Onunda asıl ana temeli, karşıdaki kişinin belirsiz tavırlardan koyduğu kuraların içinde gelişmesidir.
Zamanın kendi içindeki o erime tabakası dış etken olarak görünen her şeyi suçlar zan altında bırakır.

Bir var ki düşücenin yargı değeri olsa idi, fikirine yanaşmak lazım;kıyasıya akıl gücü ile benden büyük olandan korkmam gerek.Yoksa benden küçük olanından mı?çok zor...

Netice itibari ile doğru ve yalnış cepte keklik bağlamında hesap olmayını soru cevap içinde demek kalmamalı.
bildiğinin isim anacığı isen tek gerçek her biri ayrı cepte hangisinin düşüp yerinden olacağını,vaatler,iman kuvveti girer.

Bismillah ben nerdeyim demen bile fayda etmez bu durumda..




Kısaca benim edebiyatta ki keşkeler içindeki asıl hikayeme geleyim;

Ben, yıllar öncesiye şairliğin büyüsüne kapılmış elimde kalem kağıt,uzaklarda değil yanı başınızda.Gözünüzün önünde yani buralardaydım.
Kırmız başlıklı kız misali, yolumun çıkıştığı her doğruda beni bir kurt beklemkteydi.

Sonrası mı? malum Dünyası kendi içinde aç olan bir ormancı geldi.
Ve hadi sen bana ilhamsın bende sana derken.O baştan bahis ettiğim yalnızlık yerini,yok var arası hayal dünyasına bıraktı.
Keza kimse kimseye emanet olmadığı kadarda rahat bir düzen de kuramazdı.
Ne kadar seversen o kadar şanın hesabı iken kayıt altına aldığı ise ağır bir emek artığı şiirler bıraktı bana.

Ama ben zaten yenilmeye hazırdım.
Kurt ha! anneannem kılığında
Ha! sevgilim kılığında ne fark eder demek sorumsuzluğunu ğögüsledim yıllaraca.

Sonrası mı? ben uçurutmanın çürük ipi O, ise tutan eldi.
Rüzgar esti doğruların en mantıklı tarafından.
Ve benim geldiğim gökyüzüne beni azat etti.İşin doğrusu o etmedide ben zorladım.


Geldik hak hukuk meselesine her masal da olduğu gibi üç elmanın düşme gayesinde idik. Ama üç elma bizim değilde başka tarafa düştü..Nasip ve Nasip işte..

Uçuk mavi not defterimin arasına onca anı birikti.ve yoruldum Bu nedenle ondan geriye sayımayı unuttum.
Elbet ki koptuğu yerde yaşamın ilersi var dedim..


Kırk yıl uyumuş. Sonra çağ dışında yaşamının üzüntüsüne de. Aynen söyle isimlendirdim.
Yürek kan emiciye isim bulurken.Düşünce emiciyede kan bağış yaptım demekle kendini rahatlatır.

Bana bir şeycikler olmaz. Şairliğimden emin huzurum yerinde
Ve ben gitmelerime alışkınım.
Bizim ormancı yine devrede.Bulmuş birini aynı düzen attırıyor, okuyucunun önüne hazır menü gibi yiyin bu garip şairi diye haykırıyor
vah! vah!

El vicdan kör. Demez ki hangi dar beni paklar......... demez bu bir varmış şair demez...
YALIN

Her seven

Sevilenin boy aynasıdır.

Sevmek

Sevilenin o aynaya bakmasıdır.

Özdemir ASAF