Bir sabah kalktım her şey farklı insanlar değişmiş idi, acı ile aşk ile yoğurulup büyümüş idi. Savaş görmüş vücutlar ve ruhlar, yıpranmıştı duygular ve ruh bedeni terk etmek için çabalar. Kadınlarımız vardı bir de bizim sevdalılarını koyunlarından koparıp atan, ah ne türküler söylerlerdi uzaktan sevdalara. Ama onlar hiç umutsuzluğa kapılmadılar çünkü kapıları umutsuzluk kapıları değildi. Ağıtlar vardı her evde pencerelerden kopup gelen ve kulakların pasını silen. Ağlamazdı gözünüz sadece kalp ağlayabilirdi bu diyarlarda. Bizim kadınlarımız çocuklarını doğurdular bin günahın dökülmesi ile doğan günahsız çocuklar. Gerisin geriye hatıralarda sadece şu manzara kalır idi; bir pencere vardı ve pencere pervazında bir çocuk gözleri semaya bakar idi kim bilir ne çileler çekmişti. Ana diyeceği birimi yoksa eve ekmek taşıyan baba suretinde biri mi yok idi, çocuğun kucağında bir de kedi oda öksüz idi yasladı başını çocuğun kucağına sanki kaderleri bir idi.. Biz bir uyuduk her şey değişiverdi..