"Âmâ, ama diyor musun hâlâ?" diye seslendi bana:
-Ama, diyebileceğim bir âmâm kalmadı ama...
Bu aşkta hep kördün sevgime hep âmâ…
Hep bahanelerin vardı, hep engellerin, azgın bir tsunami dalgası gibiydi benim sevgim, sen ise bana hep damla damla geldin.
Gelmedin, ben getirdim, ben getirdiğimde de sen “İyi ki beni getirdin.” dedin. İyi ve güzel hemen anlaşılmaz, iyi miydi, kötü müydü bilemedim. Bildiğimde ise sana yetişemedim. Saniyelerle kaçırdığım bir tren gibiydin, sanki sen gelmem gereken bir yoldun sanki ben sana bir türlü gelemiyordum.
Her ama’nın arkasından beni aldattı sözcüklerin, sen kendine verdiğin sözleri bile dinlemedin. Oysa ben can kulağıydım bu sevginin ve senin.
Her sesin ve her tının hala ezberimdedir.
Sen ezberlediğim en büyük acımsın,

Oysa canımdın, nasıl oldu da beni böyle acıttın canım acım..?
Sana defalarca dedim:
Sen kendinde değilsin
-Kendimdeyim, dedin.
Sen kendindeysen söyler misin?
Ben bu darbeyi kimden yedim.

Bir tarihçi gibi her sözün ezberimdedir. Söyler misin, sen hangi tarihte beni sevdin ya da hangi tarihte etiketin üzerine tarih atarak beni sevmekten vazgeçtin?
Aşkımızı tarih atarak sen başlattın ya da benim sende aşk sandığım adsız duyguları. Sen bende aşktın, peki sen aşk rolünü kimden kaptın, hangi oyunda öğrendin yalancı sevmeyi? Yalancı sevmeyi öğretenler için mi benden kaçtın? Nasıl bir açtın ki aşkta, seni sevgimle bir türlü doyuramadım?
Ama, diye başlama ne olur aşkım, sen ama diye başladığında bu aşkta âmâlaştın, ben de sana hep şaştım.
Evet, ş-aşkınım, ş-aşkınsın, ş-aşkın… Bir aşkın iyelik çekimi gibiydi aşkın. Benimsin sanıp asla sahip olamadığım aşkım… Birinci tekil çekimim neyine yetmedi aşkım? Neden tüm şahıslarda sen, aşkı aradın?
Birinci tekilden birinci çoğula geçemedi bu aşk, varsın bundan da kader utansın aşkım.
Sen bir aşkın şaşkın tarafıydın, şaşırdın ve aşktan kaçtın.

28.09.2014-02.59-İstanbul
Abdulkadir Güngör