not: Kadınları, sadece karşıdan görebildiğim kadar tanıyabilmiş olsam da, sevgiyi bolca yaşadığım için tanıdığımı sanarak yazdım bu yazıyı. Sürç-ü lisan ettimse affola... Ü.B


Kadınlar, zarif duruşları, güzellikleri ve naif yapılarıyla çiçeğe benzetilir çokça.
Her çiçek, en çok, dalındayken güzeldir mutlaka. Fakat onu koparıp bir vazoda hapsetmişsek, arada sırada uzaktan bakıp beğenmek, ona yazık etmektir.
Zira, her çiçeğin rengi, biçimi gibi gözle görülebilen güzellikleri yanında, bir de, hepsinin kendine özgü güzel kokusu vardır. Onun güzelliğini doya doya tadabilmek için, sık sık ve incitmeden koklamalıyız.
Bir çiçeğin kokusundaki güzelliği tattıkça, onu daha çok severiz ve belki o da, sevildikçe, sevgiyle koklandıkça daha bir güzelleşir, daha cömertçe salar o güzel kokusunu.
Yalnız, koklarken onu çok özenle tutmak gerekir. Biraz sıkı tutarsak, büker boynunu, kararır, kurur. Ya da çok gevşek tutarsak, ilk rüzgârda uçuverir elimizden, belki de komşu bahçelere savrulur...
Gerçekten, ne çok benzerlik var, değil mi?

Bir keman telinin bile, kadınlara benzeyen bir özellik var; Ona hoyrat bir elin parmakları ne kadar dokunsalar, sadece anlamsız tıngırtılar duyabilir.
Oysa, yay, bir âşığın sevgi kadar yumuşak, sevgi kadar hassas okşayışlarıyla dolaşınca üzerlerinde, dünyanın en güzel seslerini verir o teller...

Gerçekten, sevgiyle yaklaşılan her şey, biraz daha güzelleşir sanki.
Çünkü, sevgiyle bakan göz, baktığı şeyi, olduğundan daha güzel görür hep.
Kadınlar, güzel olmak, güzel görünmek istediklerinde, kıyafetlerle, estetiklerle, makyajlarla uğraşırlar hep ve arada, aynada izler kendini...
Oysa, hiçbir ayna, bir kadını, onu seven erkeğin gördüğünden daha güzel gösteremez...

Sevgi, yaratanın kuluna lütfettiği en güzel duygudur ve üstelik harcanmakla tükenmez, tersine hep çoğalır yürekte. Bu yüzden, sevebildiğince sevmeli insan her şeyi.
Şu da var ki, sevmek kadar sevilmeyi bilmek de önemli...
Bazı insanlar, kendilerini ulaşılmaz görür, ya da öyle görünmek ister.
Dostça, sevgiyle yaklaşanları, sert bir umursamazlıkla karşılamakla, yüceldiklerini sanırlar.
Onlar için de şu dörtlükle noktalayacağım sözlerimi:

Dostluk tarlasına lânet ekenler
Hasat vakti mutlak pişman olurlar.
Sevgi yağmurundan korkup kaçanlar
Islanmazlar ama, hepten kururlar...

Ünal Beşkese